ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΜΗΤΡ.ΚΥΘΗΡΩΝ ΠΡΟΣ ΜΗΤΡ.ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜ.ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ

          Θεωρῶ χρέος μου, ἐπειδή τόσον ἡ ἐλαχιστότης μου, ὅσον καί «ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ὁ ἅγιος» συνέχεται ὑπό τοῦ αὐτοῦ βαθέος πόνου καί τῆς αὐτῆς καρδιακῆς συντριβῆς διά τά ἐξ ἐπισήμων Πατριαρχικῶν χειλέων φθεγγόμενα ἤ πραττόμενα, προδήλως, ὅμως, μή ἐναρμονιζόμενα πρός τήν Ὀρθόδοξον Παράδοσιν, τούς Θείους καί Ἱερούς Κανόνας καί τήν Δογματικήν Πίστιν τῆς Ἐκκλησίας μας, νά ὑπογραμμίσω ὡρισμένα βασικά καί καίρια σημεῖα τῆς ἀξιολόγου θεολογικῆς πραγματείας σας.

1.  Ἰδιαιτέραν ἐντύπωσιν μοῦ προὐξένησε ὁ πολύ χαρακτηριστικός λόγος τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, γράφοντος «πρός τόν εὐλαβέστατον Μοναχόν κύρ Διονύσιον» ὅτι «τό τρίτο εἶδος τῆς ἀθεΐας εἶναι ἡ σιωπή περί τῶν δογμάτων» καί «ἀπορρίπτοντος ἔτσι κάθε εἶδος ἐφησυχασμοῦ καί σιωπῆς ἐν καιρῷ κινδυνευούσης πίστεως»[1].

2.  Ὅλως ἰδιαιτέρως ἐπρόσεξα τήν ἐπισήμανσίν σας˙ «ἡ χειρότερη ἅλωση, πέρα ἀπό τίς δύο ἁλώσεις τῆς Κων/πόλεως τό 1204 καί τό 1453, εἶναι ἡ ἅλωση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, συμπεριλαμβανομένου ὡς πρώτου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἀπό τήν παναίρεση τοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ οἰκουμενισμοῦ ...Τώρα ἡ αἰχμαλωσία στόν οἰκουμενισμό εἶναι ἑκούσια. Τότε (κατά τήν Φραγκοκρατία καί τήν Τουρκοκρατία) ἦταν σέ κίνδυνο μόνο τά προσωρινά ὑλικά ἀγαθά. Τώρα βρίσκεται σέ κίνδυνο ἡ ἴδια ἡ σωτηρία, ἀφοῦ στήν παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ κανένας δέν σῴζεται»[2].

Σκληρός ὁ λόγος, ἅγιε Ἀδελφέ, ὁ περί τρίτης καί χειροτέρας ἁλώσεως, ἀλλ' ὄχι καί ἄμοιρος τῆς ἀληθείας. Ὁ φοβερός καί πανύπουλος ἐχθρός, ὁ ὁποῖος ἀκούει εἰς τό ὄνομα «οἰκουμενισμός», εὑρίσκεται, δυστυχῶς, προκλητικώτατος ἔσω τῶν τειχῶν. Ὁ κίνδυνος τῆς ἀπωλείας ψυχῶν Κληρικῶν, Μοναχῶν καί λαϊκῶν μέγας, ἡ ἀπειλή σοβαρά καί ἡ ἐξέλιξις τῶν πραγμάτων ἀνθρωπίνως ῥαγδαία καί δυσάρεστος. Ὅμως, ζῆ Κύριος ὁ Θεός ὁ Παντοκράτωρ. «Κύριος διασκεδάζει βουλάς ἐθνῶν, ἀθετεῖ δέ λογισμούς λαῶν καί ἀθετεῖ βουλάς ἀρχόντων»[3].

3.  Μέ ἰσχυρά καί ἀδιάσειστα Ἁγιογραφικά, Ἁγιοπατερικά καί Ἱεροκανονικά ἐπιχειρήματα καί μέ τήν «ὑγιαίνουσαν διδασκαλίαν»[4] τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Πίστεως, ἀντικρούετε καί κονιορτοποιεῖτε τάς «ἑτεροδιδασκαλίας»[5] καί τάς «βεβήλους κενοφωνίας»[6] τῶν οἰκουμενιστῶν. Εἰς Ἁγιογραφικά χωρία, εἰς τά ὁποῖα οἱ φερόμενοι καί ἀγόμενοι ὑπό τοῦ οἰκουμενιστικοῦ πνεύματος δίδουν ἀλλοίας ἑρμηνείας, παραποιοῦντες καί παραχαράσσοντες τήν Εὐαγγελικήν Ἀλήθειαν (ὅπως π.χ. εἰς τά εὐαγγελικά χωρία : «ἵνα πάντες ἕν ὦσιν» (Ἰωαν.ιζ', 21) καί «τό πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ» (Ἰωαν.γ' 8) ἐπικαλεῖσθε τήν ἀληθῆ Πατερικήν ἑρμηνείαν Ἁγίων Πατέρων καί ἐγνωσμένων ἐκκλησιαστικῶν ἑρμηνευτῶν (Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, Εὐθυμίου τοῦ Ζιγαβηνοῦ κ.λπ.).

4.  Εὐτόνως καί σθεναρῶς μάχεσθε κατά τῆς δεινῆς αἱρέσεως τοῦ Παπισμοῦ, τοῦ αἱρεσιάρχου πάπα, τοῦ παρά πᾶσαν κανονικήν ἔννοιαν καί ἀρχηγοῦ τοῦ κοσμικοῦ κράτους τοῦ Βατικανοῦ. Ὀρθῶς ἐπισημαίνετε ὅτι αἱ Σύνοδοι Κωνσταντινουπόλεως 879-880 (ἡ ἐπί Μεγάλου Φωτίου, ἡ εἰς τήν συνείδησιν τῶν Ὀρθοδόξων οὖσα 8^η Οἰκουμενική), 1170, 1341 (ἡ ἐπί Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, καί αὕτη ὡς 9^η Οἰκουμενική θεωρουμένη), 1450, 1722, 1838, 1895 «ἀπεριφράστως καταδικάζουν τόν Παπισμό ὡς αἵρεσιν»[7]. Καί ἐν συνεχείᾳ κατονομάζετε, πλήν τοῦ Μεγάλου Φωτίου καί ὅλους τούς μετά τήν ἀπόσχισιν τῶν Παπικῶν κατά τό 1054 ἁγίους, ὅπως, τόν ἅγιον Γερμανόν Κων/πόλεως, τόν ἅγιον Γρηγόριον τόν Παλαμᾶν, τόν ἅγιον Μᾶρκον τόν Εὐγενικόν, τόν ἅγιον Συμεών Θεσσαλονίκης, τόν ἅγιον Κοσμᾶν τόν Αἰτωλόν, τόν ἅγιον Νικόδημον τόν Ἁγιορείτην, τόν ἅγιον Νεκτάριον Πενταπόλεως, κ.ἄ., οἱ ὁποῖοι ὁμοφώνως καταδικάζουν τόν Παπισμόν ὡς αἵρεσιν[8].

Καί εἰς ἄλλο σημεῖον, ἀναφερόμενος εἰς τάς ὑπέρ τοῦ ἡσυχασμοῦ Συνόδους τοῦ 14^ου αἰῶνος, ἐπί Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, χαρακτηριζομένας ὡς ἡ 9^η Οἰκουμενική Σύνοδος, ὀρθῶς ὑπογραμμίζετε ὅτι δι' αὐτῆς ἀπεφεύχθη «ὁ ἐκδυτικισμός, ὁ ἐκλατινισμός, ἡ φραγκοποίηση τῆς Ὀρθοδοξίας»[9].

5.  Μέ ἐνάργειαν καί ἐπαρκῆ θεολογικήν θεμελίωσιν, ὑπό τό φῶς τῆς Ἁγιογραφικῆς καί Ἁγιοπατερικῆς διδασκαλίας, καταδεικνύετε καί ἀντικρούετε τάς πολλαπλᾶς αἱρέσεις καί πλάνας, τόσον τοῦ Παπισμοῦ, ὅσον καί τοῦ Προτεσταντισμοῦ. Καί ἐμπόνως ἀπευθυνόμενος πρός τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην ἐκφράζετε τήν βαθεῖαν λύπην καί τήν διαμαρτυρίαν, πού ἀπηχοῦν τά αἰσθήματα ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων, διά τήν κατάφωρον παραβίασιν τῶν περί τῆς ἀπαγορεύσεως τῆς κοινωνίας καί συμπροσευχῆς καί τῶν ἐπέκεινα τούτων ἐκδηλώσεων μετά τῶν αἱρετικῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας μας. Οἱ αἱρετικές θεωρίες τῶν κλάδων, τῶν «δύο πνευμόνων», τῶν «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν» καί οἱ προσφωνήσεις τῶν αἱρεσιαρχῶν καί λοιπῶν αἱρετικῶν ὡς Ἁγιωτάτων Ἀδελφῶν, Κανονικῶν Ἐπισκόπων καί Ἀποστολικῶν διαδόχων προσκρούουν σαφέστατα εἰς τούς Ἱερούς Κανόνας καί ἐκθέτουν σοβαρῶς τούς ποιοῦντας αὐτάς. Πολύ περισσότερον ἀπᾴδουν αἱ προσφωνήσεις ὡς ἀδελφῶν πρός ἑτεροθρήσκους καί ἡ προσφορά εἰς αὐτούς ὡς ἱερῶν βιβλίων βιβλίων τῆς θρησκείας των.

6.  Ὄντως τά οἰκουμενιστικά ἀνοίγματα τοῦ πρώτου ἐν Πατριάρχαις καί ἄλλων Προκαθημένων καί ὑψηλοβάθμων Κληρικῶν ὑπερβαίνουν τά ἐσκαμμένα καί εἶναι ἄνευ προηγουμένου. Τά παρατιθέμενα δι' ἑκάστην περίπτωσιν εἶναι δυστυχῶς εὔγλωττα καί πειστικά. Κάμνετε παράθεσιν πολυσεβάστων κειμένων ἁγίων ἀνδρῶν τῆς Ἐκκλησίας μας (τῶν ἀειμνήστων π.Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου καί Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου), οἱ ὁποῖοι κατωδύνῳ καρδίᾳ ἀπηυθύνθησαν εἰς τόν τότε Πατριάρχην Ἀθηναγόραν καί τοῦ ἐζήτουν πάραυτα «νά ἀνακόψῃ πρύμναν», διότι «οἱ πόδες αὐτοῦ ψαύουσι πλέον τά ρεῖθρα τοῦ Ρουβίκωνος». Τί θά ἔλεγον σήμερον οἱ ἅγιοι αὐτοί Πατέρες, ὅταν ὄχι μόνον τά κανονικά ἀτοπήματα τῶν συμπροσευχῶν ἐν ὥρᾳ κοινῆς λατρείας, ἀλλ' ἔχομεν καί ἀλλεπαλλήλους δηλώσεις, καινοφανεῖς ἑρμηνείας εἰς Καινοδιαθηκικά θέματα καί προσφωνήσεις ἀντικειμένας εἰς τό Ὀρθόδοξον φρόνημα καί τήν Ἁγίαν Ἀποστολικήν καί Ἁγιοπατερικήν Παράδοσιν, καθ' ἅ καταδεικνύουν καί οἱ ὀρθόδοξες μαρτυρίες διακεκριμένων Κληρικῶν καί καταξιωμένων Πανεπιστημιακῶν διδασκάλων (Σεβ. Ναυπάκτου κ.Ἱεροθέου, π.Γεωργίου Καψάνη, π.Θεοδ. Ζήση, π.Γεωργίου Μεταλληνοῦ καί ἀειμνήστου Ἰωάν. Καρμίρη, τῶν  κ.κ. Γεωργίου Μαντζαρίδη, Δημητρίου Τσελεγγίδη κ.λπ.).

Γίνονται, δυστυχῶς, σταθεροί βηματισμοί διά τήν προσέγγισιν ἑτεροδόξων καί ἑτεροθρήσκων μέ ἀνορθόδοξον τρόπον καί τό ἀποτέλεσμα εἶναι ὁ διχασμός καί ἡ διαίρεσις εἰς τό Χριστεπώνυμον Ὀρθόδοξον Πλήρωμα. Οὕτω πως ὄχι μόνον «ἀέρα δέρομεν», «σπείρομεν ἀνέμους καί θερίζομεν θυέλλας», ἀλλά καί μᾶς ἀποσκυβαλίζει κατά κυριολεξίαν ὁ ἄρχων τοῦ σκότους.

Νά παύσῃ ἐπί τέλους ἡ ἀντίφασις ἐν τοῖς δογματικοῖς ὅροις: ἔχομεν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, ἀλλά καί ταυτοχρόνως διῃρημένην (!!!), δεομένην δῆθεν «συγκολλήσεως» τῶν ἀπεσχισμένων διά νά ἔχῃ τήν ἀληθινήν της ὑπόστασιν ὡς Μιᾶς, Ἁγίας ... Διό καί οἱ ἀλλεπάλληλες ὑποχωρήσεις καί οἱ ἀσυμβίβαστοι συμβιβασμοί, καί τέλος

7.  Ἄς μοῦ ἐπιτραπῇ, ἅγιε Ἀδελφέ, εἰς δύο σημεῖα τῆς λίαν ἐκτεταμένης καί ἐμπεριστατωμένης ἐπιστολῆς σας νά διατυπώσω διαφορετικήν πως ταπεινήν ἄποψιν.

α. Εἰς τό κεφ.ΣΤ', «Τά ἱερά λείψανα», γράφετε ὅτι κακῶς ὁ Παναγ. Πατριάρχης κ.Βαρθολομαῖος προσεκύνησε τό Λείψανο τοῦ ἁγίου Ἀμβροσίου, τό ὁποῖο φυλάσσεται εἰς τήν Βασιλικήν του. Φρονῶ, ὅμως, ταπεινῶς ὅτι, ἐάν τό ἐν θέματι Λείψανο εἶναι τό αὐθεντικό, δέν κωλυόμεθα νά τό προσκυνήσωμε, διότι εὑρίσκεται ὑπό τήν κυριότητα ἑτεροδόξων. Τό πρόβλημα θά ἦτο, ἐάν προσέφερον νά προσκυνήσῃ ὁ Παναγιώτατος «λείψανο ἁγίου» τῶν Παπικῶν, τόν ὁποῖο «ἅγιο» ἀνεγνώρισαν, καθ' ὅν τρόπον «ἁγιοποιοῦν τούς ἁγίους τους» οἱ Παπικοί, μετά τήν ἀπόσχισίν των ἀπό τήν Μίαν Ἁγίαν Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν. Δέν κωλύεται ἡ Χάρις ἀπό τοῦ Ἱεροῦ Λειψάνου, διότι εὑρίσκεται εἰς χεῖρας ἑτεροδόξων. Ἀντιθέτως, κατά θείαν οἰκονομίαν, ἀποτελεῖ εὐλογίαν διά τήν περιοχήν ἡ παρουσία τοῦ Ἱεροῦ Λειψάνου.

    Καί τά Ἱερά Λείψανα τῶν Ἁγίων Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, πού ἐφυλάσσοντο ἐπί αἰῶνας καί φυλάσσονται εἰς τό ὑπό τό Ἀλβανικό καθεστώς Μοναστήριόν του δέν ἀπώλεσαν τήν χάριν των. Ἀκόμη καί τό Ἱερό Λείψανο τοῦ Τιμίου Προδρόμου, πού εὑρίσκεται, κατά τάς ὑφισταμένας μαρτυρίας, εἰς Κων/πολιν, εἰς τό Μπλέ τζαμί, ἐφ' ὅσον εἶναι αὐθεντικό, δέν ἔχασε τήν Χάριν του, καί

β. Εἰς τό κεφ.Η', «Σταύρωση καί Ἀνάσταση», καί συγκεκριμένως εἰς τό θέμα τῆς ἀπαγορεύσεως τῆς μετά τῶν αἱρετικῶν κοινωνίας γράφετε ὅτι δέν λέγομεν εἰς αὐτούς τό «καλημέρα» καί τό «καλησπέρα». Ταπεινῶς φρονῶ ὅτι τό «χαίρειν»[10] (δηλ. τό νά λέγωμεν ὅτι ὅλα ἔχουν καλῶς περί τήν πίστιν αὐτῶν καί τήν πνευματικήν των ζωήν) καί τόν Ἀναστάσιμον χαιρετισμόν «χαίρετε»[11] (δηλ. νά ἔχετε τήν χαράν τῆς Ἀναστάσεως καί τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου μας, ἀφοῦ δέν τήν ἔχουν, οὔτε ἠμποροῦν μέσα εἰς τήν ἀχλύν τῆς αἱρέσεως καί τῆς πλάνης νά τήν ἀποκτήσουν) δέν πρέπει νά λέγωμεν καί φυσικά νά μήν ἔχωμεν οὐδεμίαν κοινωνίαν μετ' αὐτῶν.

Σεβασμιώτατε ἅγιε Πειραιῶς,

          Καί πάλιν σᾶς συγχαίρω θερμῶς διά τήν μετά παρρησίας ἐπισήμανσιν καί στηλίτευσιν δογματικῶν, κανονικῶν καί ἐκκλησιολογικῶν ἀτοπημάτων εἰς τήν πρός τήν Α.Θ. Παναγιότητα ἐπιστολήν σας. Εὔχομαι ἐκ μέσης καρδίας καί παρακαλῶ νά ἀποτελέσῃ τοῦτο νυχθημέριον ἐγκάρδιον εὐχήν ὅλων μας, νά φωτίσῃ τηλαυγῶς ὁ Πανάγιος Θεός τόν πρῶτον ἐν Πατριάρχαις κ. Βαρθολομαῖον, ἀλλά καί ὅλους τούς Ἀδελφούς ἐν Κυρίῳ, Κληρικούς, Μοναχούς καί λαϊκούς οὕτως, ὥστε εἰς τά θέματα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί Παραδόσεως, εἰς τά ὁποῖα «οὐ χωρεῖ συγκατάβασις» νά εἴμεθα ἀσάλευτοι καί ἀδιαπραγμάτευτοι, μέ τήν δύναμιν καί τόν φωτισμόν τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Νά μή «τύπτωμεν τήν συνείδησιν»[12] τῶν ἀδελφῶν μας Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν μέ ἐνεργείας καί πράξεις ἀντιβαινούσας εἰς τά ἱερά καί ὅσια τῆς θεοπαραδότου Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς μας Πίστεως.

          Ὁλοκληρώνων τά ὅσα ἐν ἀγάπῃ πολλῇ καί ἀγαθῇ συνειδήσει κατέγραψα, ἅγιε Ἀδελφέ, ἐκφράζω τήν διάπυρον εὐχήν εἰς τήν μέλλουσαν νά συνέλθῃ Οἰκουμενικήν ἤ Πανορθόδοξον Σύνοδον, περί ἧς γράφετε, τό πρῶτον καί κυρίαρχον θέμα νά εἶναι : ἡ διαχρονική κανονική ἰσχύς τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῶν ὑπ' αὐτῶν ἀνεγνωρισμένων Τοπικῶν καί ἡ διαχρονικότης τῆς ὑποστάσεως καί τῆς παραδοχῆς τῶν Ὀρθοδόξων Δογμάτων, τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τῆς ἐν γένει Ὀρθοδόξου Παραδόσεως ἡμῶν. Καί βεβαίως, αἱ διηνεκεῖς ὑποχρεώσεις τοῦ Ὀρθοδόξου Κλήρου καί τοῦ Λαοῦ ἔναντι αὐτῶν

          Ἐπί δέ τούτοις ἀσπαζόμενος ὑμᾶς ἐν Κυρίῳ διατελῶ

Μετά πολλοῦ σεβασμοῦ καί ἀγάπης ἐν Κυρίῳ
Ὁ Μητροπολίτης
† Ὁ Κυθήρων Σεραφείμ

[1] Μητροπ. Πειραιῶς Σεραφείμ, Ἐπιστολή πρός τόν Παναγ. Οἰκουμενικόν Πατριάρχην
κ.Βαρθολομαῖον 27^ης Ἰουνίου 2013, σελ.37.

[2] Ἔνθ' ἀνωτ. σελ.23.

[3] Ψαλμ. 32,10.

[4] Α' Τιμ. α' 10, Β' Τιμ. α' 13 καί  Τιτ. β' 1.

[5] Α' Τιμ. α' 3 καί Α' Τιμ. στ' 3.

[6] Β' Τιμ. β' 16.

[7] Μητρ. Πειραιῶς Σεραφείμ, προμν. Ἐπιστολή πρός τόν Οἰκουμ. Πατριάρχην κ.Βαρθολομαῖον, σελ. 9.

[8] Αὐτόθι.

[9] Μητροπ. Πειραιῶς Σεραφείμ, προμν. Ἐπιστολή πρός τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην κ.Βαρθολομαῖον, σελ.35.

[10] Β' Ἰωαν. 10.

[11] Ματθ. κη', 9.

[12] Α' Κορ. η' 12.