Κυριακή τῶν Μυροφόρων
08-05-2011
ΓΡΑΠΤΟΝ
Θ. ΚΗΡΥΓΜΑ
Θεμιτή Ζήλεια
Ὁ Ἰωσήφ καί ὁ Νικόδημος εἶχαν ἐδῶ καί τρεῖς ἡμέρες,
τελειώσει τό ὕστατο ἔργο τῆς ταφῆς τοῦ Διδασκάλου.
Οἱ Ἑβραῖοι κοιμοῦνταν ἀκόμη, ράθυμοι καί
ἀνυποψίαστοι τοῦ ἐγκλήματος πού εἶχαν διαπράξει.
Ἡ Ἱερουσαλήμ ἦταν ἥσυχη, ἀθόρυβη σάν ἀνοιξιάτικη αὐγή! Τρεῖς - τέσσερις γυναῖκες, ὅμως, ξαγρυπνοῦσαν. Δέν εἶχαν ξεχάσει τόν Διδάσκαλο. Καί, καθώς ἡ γυναικεῖα καρδιά δέν γνωρίζει ὅρια στήν προσφορά, ξεκίνησαν -στό σκοτάδι ἀκόμη- γιά τό τελευταῖο τους χρέος στόν Ἠγαπημένο. Βάδιζαν σιωπηλά μέ ἐλαφρό βῆμα γιά τόν σκοπό τους. Ὅπως ἄρχισε νά χαράζει ἀναρωτήθηκαν χαμηλόφωνα, σχεδόν ψιθυριστά: -Ποιός θά μᾶς κυλίσει τήν μεγάλη πέτρα ἀπό τό μνῆμα;...
Ὁ Ἥλιος ἔρριξε τίς πρῶτες του ἀκτῖνες. Ἔφθαναν. Μά, τί εἶχε συμβεῖ. Στό φῶς τῆς ἡμέρας πιά, ἡ θύρα τοῦ μνημείου ἔχασκε σκοτεινά. Καί δίπλα ὁ τεράστιος λίθος κουνημένος καί ἀκίνητος.
Αὐτές οἱ μοναδικές στιγμές τῆς νέας ἐποχῆς γιά τήν Ἱστορία καί τούς ἀνθρώπους, χαρίστηκαν σέ λίγες ταπεινές γυναῖκες. Αὐτές γιορτάζουμε σήμερα, μαζί μέ τούς τολμητίες θεράποντες τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, τόν Ἰωσήφ καί τόν Νικόδημο.
Ἀσφαλῶς στοιχεία γιά μίμησή τους ἔχουμε πολλά: Ἡ ταπείνωση, ἡ τόλμη τους, ἡ ἀφοσίωση, ἡ ἁπλότητα καί ἡ ἀποφασιστικότητα γιά τό ἔργο τους -συγκρινόμενη, μάλιστα, μέ τήν ἀμηχανία τῶν Μαθητῶν- εἶναι ἀρετές πού ἐμπνέουν καί θά ἐμπνέουν στούς αἰῶνες τούς χριστιανούς.
Ὅμως ἐμᾶς, εἴκοσι αἰῶνες μετά, ἄς μᾶς μείνει στήν ψυχή μας καί κάτι ἀκόμα. Ἡ ζήλεια!...Ἡ ζήλεια ἡ καλή κἀγαθή, πού δέν εἶμαστε ἐκεῖ... Πού δέν ζήσαμε τήν ἱστορικότερη ὧρα τοῦ ἀνθρώπινου γένους!... Μιά ζήλεια πού ὁδηγεῖ σέ ζῆλο... Ζῆλο γιά τήν μέ κάθε ἀντάλλαγμα μίμηση Ἐκείνου. Τοῦ Ἀναστάντος!...