Κυριακὴ μετά τήν Ὕψωση (18-09-2016)
ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ
Ἡ ἐλεύθερη ἐπιλογή καί οἱ δύο «ζωές»
Στή σημερινή Εὐαγγελική περικοπή, ὁ Κύριός μας κηρύσσει τήν μίμησή Του. Γι' αὐτό καί καλεῖ τούς πιστούς Του νά ἀπαρνηθοῦν τόν ἑαυτό τους, σηκώνοντας ὁ καθένας τόν δικό του σταυρό.
Ὅμως, ἀπαραίτητη προϋπόθεση αὐτῆς τῆς ἀρνήσεως εἶναι ἡ ἑκούσια καί ἐλεύθερη ἐπιλογή. Δηλαδή, ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι ἐλεύθερος νά ἐπιλέξει : ἤ τήν ἀκολουθία τοῦ Χριστοῦ, ἤ τήν ἀδιαφορία γι' Αὐτόν. (Ἀκόμη καί τήν ἄρνησή Του).
Κι ὄχι μόνον αὐτό. Προειδοποιεῖ πώς ἡ μίμησή Του, δέν εἶναι ἕνας δρόμος στρωμένος μέ ρόδα. Οὔτε ἕνας εὐχάριστος περίπατος. Ἀντίθετα εἶναι ἕνας ἀνηφορικός δρόμος, ὅπως ὁ δρόμος τοῦ Γολγοθᾶ, στόν ὁποῖο ὁ κάθε πιστός Του κουβαλάει ἐπί πλέον καί τόν «σταυρόν αὐτοῦ».
Ὁ καινός λόγος τοῦ Ἰησοῦ ἀποκορυφώνεται σ' αὐτήν τήν προτροπή. Καί εἶναι λόγος νέος, ριζοσπαστικός, πρωτάκουστος, θεμέλιο τῆς Καινῆς Διαθήκης : Δέν ὑπόσχεται ὁ Χριστός ἐπίγεια προσωρινά ἀγαθά. Δέν «κυνηγάει» ὀπαδούς. Ἁλιεύει πιστούς. Μέ σκοπό Του τό λυτρωτικό Του ἔργο, πού ὁλοκληρώθηκε μέ τόν δικό Του Σταυρό.
Στήν συνέχεια, ὅμως, ἱεραρχεῖ τίς ἀξίες καί τό νόημα τῆς ὑπάρξεώς μας. Ἐννοώντας μέ τήν λέξη «ψυχή», τήν ζωή μας, τήν διακρίνει στήν προσωρινή (τήν βιολογική, τήν ἐπίγεια) καί στήν παντοτεινή (τήν οὐράνια, τήν αἰώνια). Διδάσκοντας πώς ὅποιος -περιδεής καί ἰδιοτελής- φροντίζει γιά τήν παροῦσα ζωή του, τήν «ζωούλα μου», ὅπως λέει ὁ λαός μας, ἐκεῖνος θά τήν χάσει. Καί θά τήν χάσει ἐπειδή μετά τόν ἀναπόφευκτο βιολογικό θάνατο, δέν θά ἔχει μέρος στήν χαρά τῆς Βασιλείας Του. Ὅποιος, ὅμως, θυσιάσει τήν ἐπίγεια ζωή του, θἄχει κερδίσει τήν ἀθάνατη παρουσία κοντά Του.
Βέβαια ἡ διακινδύνευση τῆς ζωῆς μας δέν ἀποφέρει πνευματικούς καρπούς, ἄν δέν γίνεται γιά χάρη Του. Καί τό διευκρινίζει ὁ Κύριός μας : «... ἕνεκεν ἐμοῦ καί τοῦ Εὐαγγελίου μου».
Αὐτό τό Εὐαγγέλιο τῆς Ἀνάστασης τῆς δικῆς Του καί τῆς δικῆς μας εἶναι πού κινεῖ τήν Ἐκκλησία καί γεμίζει τούς πιστούς μέ προσδοκία. Μέ βεβαία ἐλπίδα. Μέ χαρά καί δοξολογία.