ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ
Ἡ σπίθα τῆς πίστης στούς ἁμαρτωλούς.
Ἡ «Σαμαρεῖτις γυνή» δέν εἶχε βίον ἀνεπίληπτο : Ἐκτός τῶν ἄλλων ἁμαρτημάτων της (πού δέν ἀναφέρονται στήν Εὐαγγελική περικοπή) ἦταν σαφές πώς εἶχε προδώσει τήν ἀρετή τῆς ἀγάπης καί μάλιστα στόν σπουδαιότερο τομέα : τήν συζυγική πίστη … Καί αὐτό τό βαρύ λάθος τό εἶχε ἐπαναλάβει πέντε φορές!
Ὅμως, δέν ἔπαυε νά πιστεύει στόν Θεό… Μιά σπίθα πίστης ὑπῆρχε στά βάθη τοῦ εἶναι της. Καί αὐτή τήν σπίθα ἦλθε νά φουντώσει Ἐκεῖνος πού ἦλθε «βαλεῖν πῦρ ἐπί τῆς Γῆς». Καί νά τήν κάμει πυρκαϊά μεγάλη, τροφοδοτούμενη ἀπό τόν ἄνεμο τῆς ἀλήθειας.
* * *
Δέν κατάλαβε ἡ Σαμαρείτιδα ποιός ἦταν αὐτός πού «τυχαῖα» συνάντησε στό πηγάδι τοῦ Ἰακώβ. Καί ἦταν ἀνυποψίαστη γιά τόν τρόπο πού χρησιμοποίησε, ὥστε νά τῆς μεταδώσει τό μήνυμα τῆς ἐλπίδας, τῆς σωτηρίας, καί τῆς Ζωῆς.
Ζητώντας της νερό ὁ Ἰησοῦς τήν ὑποχρέωσε νά ἀνοιχτεῖ σ’ Αὐτόν. Νά τοῦ πεῖ τήν διαφορά τῶν Σαμαρειτῶν ἀπό τούς Ἰουδαίους. Νά ὑποστηρίξει τήν ὀρθότητα τῆς σχισματικῆς πίστης τῶν πατριωτῶν της καί νά ἀπορήσει πῶς ὑπῆρχε κάποιος πού ξεπερνοῦσε τά στεγανά τῶν ἀνθρωπίνων διαιρέσεων. Καί ἄρχισε νά Τοῦ ἀνοίγεται : Κι ἀφοῦ ἀμφισβήτησε τήν ἀνωτερότητά Του ἀπέναντι στόν γενάρχη Ἰακώβ (οἱ Σαμαρεῖτες νόμιζαν πώς ὁ Ἰακώβ ἦταν ὁ γενάρχης τόσο τοῦ γένους τους ὅσο καί τοῦ ἀναμενόμενου Μεσσία) λέγοντας: «Μή σύ μείζων εἶ τοῦ πατρός ἡμῶν;», ἄρχισε νά Τόν ρωτάει. Ὄχι μόνο γιά τό «ὕδωρ τό ζῶν», ἀλλά καί γιά τά ὑπόλοιπα τῆς Ἑβραϊκῆς πίστης.
Μέχρις ὅτου ὁ Κύριος τήν πρόσταξε μέ εὐθύτητα : «Ὕπαγε φώνησον τόν ἄνδρα σου».
Ἡ Σαμαρεῖτις ψέλλισε μιά δικαιολογία, ἀλλά στήν πραγματικότητα κατέρρευσε : Ὁ ἄνθρωπος, πού τῆς μιλοῦσε, ἦταν κάτι πρωτόγνωρο, μεγαλύτερο καί ἀπό τήν φαντασία.
Ἔτρεξε στήν Σαμάρεια : «Μή τι αὐτός ἐστίν ὁ Μεσσίας;». Ἡ κοινή, ἁμαρτωλή γυναῖκα εἶχε λυώσει στή φωτιά τοῦ Θείου Λόγου. Ἔγινε ἡ ἰσαπόστολος, ἡ μάρτυς, ἡ Φωτεινή, ἡ Ἁγία τῆς Ἄνοιξής μας, τῆς φυσικῆς καί τῆς πνευματικῆς.
Πρωτ. π. Πέτρος Μαριᾶτος.