ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ
«Πορεύσομαι πρός τόν πατέρα μου» : Τό προνόμιο τῆς ἐλπίδας
Ὅταν ὁ διάβολος καταφέρει νά φέρει τόν ἄνθρωπο στήν κατάντια τῆς ἀποκτήνωσης, τότε τοῦ δίνει καί τό τελειωτικό πλῆγμα: τήν ἀπόγνωση. Ἀφοῦ τοῦ ἀπομύζησε καί τήν τελευταία σταγόνα τοῦ ἐγωϊσμοῦ του –μεταμορφώνοντάς τον σέ ἄκαρδο καί ἰδιοτελῆ- ἐπιφυλάσσει γιά τό θῦμα του τό ἀποκλεισμό κάθε ἐπανορθώσεως.
Ἔτσι ὁ ταλαίπωρος ἄνθρωπος κυριεύεται ἀπό μιά ἀπαξίωση τοῦ ἑαυτοῦ του καί ἀπό μιά ἀδυσώπητη αὐτοκριτική. Αὐτή ἡ αὐτοκριτική, ὅμως, δέν ἔχει καμμιά σχέση μέ τήν αὐτομεμψία τῶν Ἁγίων. Ἀντίθετα, εἶναι συνυφασμένη μέ ἀπόλυτη ἀπελπισία. Μέ ἀπόγνωση.
Ὁ ἐγωϊσμός, καμουφλαρισμένος πίσω ἀπό ψεύτικη μεταμέλεια καί δῆθεν μετάνοια, δέν ἐπιτρέπει τήν ταπεινή συντριβή. Μιά συντριβή πού σώζει γιατί ἀπευθύνεται στόν ὑπέρτατο Κριτή : τόν Πατέρα.
Ὁ ἄσωτος τῆς σημερινῆς παραβολῆς, χριστιανοί μου, μπόρεσε μέσα ἀπό τήν μνήμη τῆς ἀγαθότητας τοῦ πατέρα, νά ξεπεράσει τήν ἀπελπισία στήν ὁποία τόν ὁδηγοῦσε ἡ βιοτή τῶν χοίρων καί τῶν ξυλοκεράτων. Καί ὄχι μόνο νά ἀποτινάξει ἀπό πάνω του τό ἀσήκωτο βάρος τῶν δικῶν του ἀνομιῶν, ἀλλά καί νά βρεῖ τόν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς. Κάνοντας τό τελευταῖο σωτήριο βῆμα, πρίν τόν γκρεμό. Καί, κυρίως, ἐλπίζοντας!.. Ἐλπίζοντας ὅτι στό δύσβατο μονοπάτι τοῦ γυρισμοῦ θά τόν περίμενε ἕνας πατέρας. Ὁ πατέρας πού ἤξερε καί θυμόταν. Ἐκεῖνος, πού (χωρίς νά τό ξέρει ὁ ἄσωτος) ξημεροβραδιαζόταν στό παράθυρο τοῦ δρόμου.
Ἔλπιζε ὁ δευτερότοκος γιός πώς ὁ πατέρας του θά ἔκανε δεκτή τήν παράκλησή του : νά τόν πάρει κοντά του, ὄχι σάν παιδί του, ἀλλά σάν ὑπηρέτη του. Αὐτό τοῦ ἔφθανε. Ἐπειδή στήν αὐλή τοῦ σπιτιοῦ τους ὅλοι ἦσαν χαρούμενοι, ἀπολαμβάνοντας τήν ἀγάπη. Ποτέ ὅμως δέν φανταζόταν, πώς ὁ γέροντας γονιός θά ἔτρεχε νά τόν προϋπαντήσει στόν δρόμο, ἐνῶ ἀκόμη ἦταν μακρυά. Κι ἔπειτα νά τόν καταφιλεῖ, νά μήν τόν ἀφήνει νά ζητήσει συγγνώμη. Νά μή συζητᾶ κἄν τό ἐνδεχόμενο τοῦ δούλου. Καί νά τόν δέχεται πριγκηπικά, νά τόν στολίζει, νά στήνει γλέντι γιά τόν γυρισμό.
Οἱ Χριστιανοί, μέ τό δῶρο αὐτῆς τῆς περίφημης Παραβολῆς τοῦ Κυρίου μας, ξέρουμε τώρα τόν δρόμο καί τόν τρόπο τῆς ἐπιστροφῆς. Γνωρίζουμε τήν ὁδό τῆς ἐλπίδας. Μιᾶς ἐλπίδας, πού δέν εἶναι πιθανότητα, ἀλλά βέβαιη ὑπόσχεση.
Ἄς κάνουμε ἀμέσως τό πρῶτο, τό δυσκολώτερο βῆμα. Στό βάθος μᾶς περιμένει ὁ Πανάγαθος Πατέρας…
Πρωτ. π.Π.Μαριᾶτος