kyriaki apokrew 1
 
ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ
Ἡ Δευτέρα Παρουσία : Φόβος καί προσδοκία
 
Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας, χριστιανοί μου, ἔχει ἀφιερωμένη τήν Κυριακή τῆς Ἀπόκρεῳ στήν Δευτέρα καί Ἔνδοξη Παρουσία τοῦ Κυρίου μας. Μέ αὐτό τόν τρόπο ὑπενθυμίζει στούς πιστούς τήν ὑπόσχεση τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί τῶν Ἀγγέλων τῆς Ἀναλήψεως. Ἀποτυπωμένο στό Σύμβολο τῆς Πίστεως (στό «Πιστεύω») τό γεγονός τῆς ἐκ νέου παρουσίας Του στήν Γῆ, πολλές φορές τό ἀπαγγέλουμε μηχανικά, χωρίς νά συνειδητοποιοῦμε πώς εἶναι βέβαιο μελλοντικό γεγονός. Ἄλλωστε, κατά τήν Ἁγία Ἀναφορά τῆς Θείας Λειτουργίας κάνουμε μνεία γιά ὅλα ὅσα ἔγιναν γιά μᾶς. «Μεμνημένοι πάντων τῶν ὑπέρ ἡμῶν γεγενημένων˙ τοῦ Σταυροῦ, τοῦ Τάφου, τῆς τριημέρου Ἐγέρσεως, τῆς εἰς οὐρανούς ἀναβάσεως, τῆς ἐκ δεξιῶν καθέδρας, τῆς Δευτέρας καί ἐνδόξου πάλιν Παρουσίας…».
Ἡ Ἐκκλησία μας, πάνω -ἀλλά ὄχι ἔξω- ἀπό τόν χρόνο εὐχαριστεῖ γιά τά μέλλοντα, τά ἔσχατα. Μέ βεβαιότητα πού ἀπορρέει ἀπό τήν Θεϊκή ἐπαγγελία εὐχαριστεῖ καί γιά τήν Δευτέρα Παρουσία. 
Ὅμως, στίς συνειδήσεις μας παλεύουν δυό τελείως ἀντίθετα συναισθήματα : ὁ φόβος καί ἡ προσδοκία.
Ἡ ἴδια ἡ ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι γεμάτη καί ἀπό τά δύο. Ἔτσι, στήν νεκρώσιμη ἀκολουθία τῆς Κηδείας, -καί συγκεκριμένα στούς μακαρισμούς- ὑπάρχει τό γνωστό τροπάριο «Οὐαί, οἱ ἐκζητοῦντες θεάσασθαι, τὴν φοβερὰν ἡμέραν Κυρίου• αὕτη γάρ ἐστι σκότος• πυρὶ γὰρ δοκιμάσει τὰ σύμπαντα». Θά μποροῦσε κανείς νά νομίσει ὅτι αὐτή ἡ φοβερή εἰκόνα πλάσθηκε ἀπό κάποιον ζηλωτή ὑμνογράφο γιά νά … τρομάζει τούς πιστούς. Ὅμως, ὁ συνθέτης τοῦ ὕμνου δέν εἶναι τυχαῖος. Πρόκειται γιά τόν Ἅγιο Ἰωάννη Δαμασκηνό, ἀπό τούς μεγίστους θεολόγους μας. Ἄν προσέξουμε τίς ἔννοιες, δέν προτρέπει ὁ Ἅγιος σέ φυγή μπροστά στόν πανικό, ἀλλά ποιμαντικά ὑπενθυμίζει στούς Χριστιανούς τήν ἐπικείμενη κρίση, τήν δοκιμασία πάντων˙ ὥστε νά μή ἀρνοῦνται τήν μνεία της, ἀλλά νά μήν «ἐκζητοῦν θεάσασθαι», δηλαδή νά μήν εἶναι περίεργοι, πρίν τήν ὥρα πού ὁ Θεός ἔχει κρίνει καί καθορίσει.
Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά τό πῦρ, ἡ φωτιά πού θά «δοκιμάσει τά σύμπαντα», εἶναι ἡ ἴδια πού θά διαλύσει τό σκότος. Ἄλλωστε, ὁ ἠγαπημένος Μαθητής στό τέλος τῆς Ἀποκάλυψης, παρά τίς τρομερές εἰκόνες πού προηγοῦνται, κλείνει τό βιβλίο του μέ τήν εὐχή : «Ναί, ἔρχου Κύριε Ἰησοῦ».
Ἔχοντας συναίσθηση τῶν ἁμαρτιῶν μας (πού εἶναι ἐκεῖνες πού προξενοῦν τόν φόβο τῆς Κρίσεως), ζητώντας τό ἔλεός Του, ἄς προσμένουμε τόν Χριστό μας μέ χαρά. Ἡ ἀγάπη ἔξω βάλλει τόν φόβο!..
Πρωτ. π.Π.Μαριᾶτος