ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ
Ἐπώδυνη πορεῖα καί ἀνάσταση
«Ἀντανελεῖς τὸ πνεῦμα αὐτῶν, καὶ ἐκλείψουσι (...) ἐξαποστελεῖς τὸ πνεῦμά Σου, καὶ κτισθήσονται».
Οἱ θαυμάσιοι αὐτοί στίχοι ἀπό τόν Προοιμιακό Ψαλμό, πού διαβάζονται σέ κάθε Ἑσπερινό τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀποτελοῦν τό προφητικό προανάκρουσμα τοῦ σημερινοῦ θαύματος στήν Ναΐν : Ὁ Ἰησοῦς ἀνάστησε ἕνα παιδί λίγο πρίν τήν ταφή του! Καθώς ἡ νεκρική πομπή πορευόταν γιά τήν τελευταῖα κατοικία τοῦ νέου, ὁ Χριστός τούς σταμάτησε. «Οἱ δέ βαστάζοντες ἔστησαν»… Κι ὁ Κύριος ἀπευθύνθηκε προσωπικά στόν νεκρό : «Νεανίσκε, σοί λέγω˙ ἐγέρθητι».
Τό παιδί ἄρχισε νά μιλάει. Ὁ Ἰησοῦς τό ἔδωσε στήν μητέρα του ζωντανό, ὑγιές. Καί ὁ κόσμος τῆς πένθιμης πορείας ἔμεινε ἐμβρόντητος. Κι ὅταν ἄρχισαν νά μιλοῦν μεταξύ τους συνειδητοποίησαν τήν θεϊκή δύναμη τοῦ Χριστοῦ. Κι ἔνιωσαν ἀσφάλεια, ἐλπίδα, θαλπωρή, λέγοντας ὅτι «ἐπεσκέψατο ὁ Θεός τόν λαόν Αὐτοῦ».
Πολλές φορές, χριστιανοί μου, ξεχνᾶμε τήν δύναμη τοῦ Κυρίου μας ἀπέναντι στόν θάνατο. Καί ξεχνᾶμε τήν ἀποστολή καί τό ἔργο Του. Νομίζουμε, μονόπλευρα, πώς ὁ Χριστός ἦλθε στήν Γῆ μας, γιά νά κηρύξει ἰσότητα, δικαιοσύνη, βελτίωση τῆς βιοτῆς μας. Σάν νά ἦταν ἕνας κοινωνικός ἀναμορφωτής. Καί παραβλέπουμε τό γεγονός ὅτι τά λόγια τῶν ἀνθρώπων τῆς (πρώην) νεκρικῆς πομπῆς ἦταν τά ἴδια μέ τά λόγια τῶν Ἀγγέλων τήν μεγάλη βραδυά τῆς Γέννησης : «Ἰδού εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην … ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτήρ…». Λόγια ταιριασμένα μέ τήν πρόβλεψη τοῦ Προφήτη : «Ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς».
Αὐτό τό σκοτάδι τοῦ θανάτου, πού κατατρύχει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Ἀδάμ μέχρι σήμερα, εἶναι πού διαλύει ὁ Χριστός. Ἄς προσέξουμε ὅτι κανένα θαῦμα Του δέν ἦταν γιά τιμωρία. Οὔτε ἀποσκοποῦσε στήν ὑποχρεωτική πίστη μπροστά στόν φόβο τῆς δυνάμεώς Του. Γι’ αὐτό καί ὅταν Τοῦ ζήτησαν νά κάμει ἕνα σημεῖο, ἕνα θαῦμα γιά νά πιστέψουν, τούς ἀπάντησε : «ἡ γενεὰ αὕτη γενεὰ πονηρά ἐστιν• σημεῖον ζητεῖ, καὶ σημεῖον οὐ δοθήσεται αὐτῇ εἰ μὴ τὸ σημεῖον Ἰωνᾶ». Ἐννοῶντας, πώς οἱ πιστοί Του μόνο μέ τήν πίστη στήν Ἀνάστασή Του θά καταλάβαιναν τόν σκοπό τοῦ ἐρχομοῦ Του : τήν κατάργηση τοῦ θανάτου. Μιά κατάργηση πού γιά τούς χριστιανούς σημαίνει πορεῖα. Πορεῖα πολλές φορές πιό ἐπώδυνη ἀπό τήν πορεῖα στήν Ναΐν. Ἐπειδή ταυτίζεται μέ τό ἄθλημα τῆς ἀγάπης. Πού δέν ζητᾶ «τά ἑαυτῆς». Πού σημαίνει ἀπάρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μας. Πού τήν ξεκινᾶμε μέ τό Βάπτισμά μας, βαπτιζόμενοι «εἰς τόν θάνατον Αὐτοῦ». Γιά νά ζήσουμε μετά τόν πρόσκαιρο βίο μας μαζί Του : «Ἵνα καί συζήσωμεν Αὐτῷ».
Πρωτ. π.Π.Μαριᾶτος