ΓΡΑΠΤΟΝ Θ. ΚΗΡΥΓΜΑ
Σήμερα, ὅπως κάθε χρόνο στό τέλος τῆς πρώτης ἑβδομάδας τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, τιμοῦμε τήν ἀναστήλωση τῶν ἱερῶν εἰκόνων καί τόν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας. Κάθε χρόνο θά πρέπει νά ἀναλογιστοῦμε τί σημαίνει αὐτό, ὄχι μόνο σάν ἱστορικό γεγονός, ἀλλά καί γιά τήν προσωπική μας ζωή καί σωτηρία.
Πρῶτα ἀπ’ ὅλα πρέπει νά θυμόμαστε ὅτι ὁ θρίαμβος τῆς Ὀρθοδοξίας δέν εἶναι θρίαμβος τῶν Ὀρθοδόξων ἐπί τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, ἀλλά ὁ θρίαμβος τῆς Θείας Ἀλήθειας στίς καρδιές ἐκείνων πού ἀνήκουν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ὁμολογοῦν τήν ἀποκεκαλυμμένη ἀπό τόν Θεό Ἀλήθεια σέ ὅλη τήν ἀκεραιότητα καί ἀμεσότητά της.
Καί τό σημερινό Εὐαγγέλιο μιλάει ἀκριβῶς γιά αὐτήν τήν Ἀποκάλυψη τῆς Θείας Ἀλήθειας στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μέ τό γεγονός τῆς κλήσεως τῶν πρώτων μαθητῶν καί μέ τή φράση «ἔρχου καί ἴδε…» τοῦ Φιλίππου πρός τόν Ναθαναήλ. Ὁ ἀθέατος Θεός γίνεται θεατός στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Οἱ μαθητές εἶδαν τήν δόξα καί τή δύναμη τοῦ Χριστοῦ. Εἶδαν τόν Θεό πάνω στή γῆ, νά διδάσκει ἀλήθειες αἰώνιες, νά θαυματουργεῖ, νά δοξάζεται στόν Σταυρό, νά ἀνασταίνεται καί νά θριαμβεύει ἀναλαμβανόμενος στούς οὐρανούς. Καί ὁ θαυμασμός ἐκεῖνος μεταβαλλόταν συνεχῶς σέ πίστη ὀρθόδοξη, σέ γεγονός τῆς ὕπαρξης, τόσο δυνατό, πού τίποτε δέν μποροῦσε πιά νά τό μειώσει ἤ νά τό ἀλλοιώσει. Γι’ αὐτό τό γεγονός ἐμαρτύρησαν καί μαρτυροῦν, καί διά λόγου καί διά αἵματος, ὄχι μόνον οἱ Ἀπόστολοι, ἀλλά ὅλοι οἱ γνωστοί καί ἄγνωστοι Ἅγιοι τῆς Ὀρθοδοξίας μέχρι τήν ἐποχή μας.
Ἡ Ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ὁ Χριστός. Ὅπου δέν ὑπάρχει Ὀρθοδοξία, ἐκεῖ δέν ὑπάρχει ὁ Χριστός. Καί ὅπου λοιπόν, δέν ὑπάρχει Ὀρθοδοξία, ἐκεῖ δέν ὑπάρχει σωτηρία.
Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία διαφυλάττει ἀλώβητη διά μέσου τῶν αἰώνων τήν παρακαταθήκη τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, τούς Ἱερούς Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων. Γι’ αὐτό καταδίκασε καί παρέδωσε στό ἀνάθεμα ὅλες τίς αἱρετικές διδασκαλίες καί τούς ἀμετανόητους αἱρετικούς πού ἐπιβουλεύονται τή σωτηρία μας.
Ἡ λέξη «ἀνάθεμα» σημαίνει τόν χωρισμό, τήν ἀποκοπή, τήν ἀπόρριψη καί ἀπομάκρυνση ἀπό τούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας. Τό νόημα τοῦ ἀναθέματος εἶναι ἐκκλησιαστική – πνευματική θεραπεία τῶν ἀσθενειῶν τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος πού στεροῦν τήν σωτηρία καί προξενοῦν αἰώνιο θάνατο.
Στίς ἡμέρες μας, ὅλο καί περισσότερο ἐμφανίζονται νέες αἱρέσεις πού ἔχουν τίς ρίζες στίς παλιές καταδικασμένες ἀπό τήν Ἐκκλησία αἱρέσεις. Εἶναι βλασφημίες κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί καρποί τοῦ ἐπαίσχυντου σαρκικοῦ φρονήματος, ἀφοῦ πολλοί αἱρεσιάρχες ζοῦσαν στήν ἁμαρτία καί τήν ἀσωτία (π.χ. ὁ Ἀπολλινάριος ἦταν μοιχός, ὁ Εὐτυχής φιλάργυρος καί ὁ Ἄρειος ἦταν ἀκόλαστος). Ἔτσι φθάσαμε στήν ὑπερψήφισι τοῦ ἀντίθετου στήν Χριστιανική φυσιολογία καί ἀνθρωπολογία ἀντιχριστιανικοῦ νομοσχεδίου περί τοῦ «γάμου» τῶν ὁμοφυλοφίλων, πού παραπέμπει στήν ἀρχαία χριστιανική αἵρεσι τοῦ νικολαϊτισμοῦ.
«Ἀποφεύγετε τίς ἄθεες αἱρέσεις» μᾶς παραγγέλει ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος· «γιατί εἶναι ἐφευρέσεις τοῦ διαβόλου, τοῦ ὄφι, τοῦ πρώτου αἴτιου τοῦ κακοῦ».
Ἄς χαροῦμε τόν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας μας καί ἄς μήν μείνουμε μέ τούς τίτλους τοῦ παρελθόντος, ἀλλά νά ζηλώσουμε τήν μαρτυρία καί τήν κληρονομία τοῦ ἐνδόξου παρελθόντος τῶν Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων μας. Ἀμήν.
Ἀρχιμ. π. Φρουμέντιος Δημητρίου