Ἡ θερινή Κληρικολαϊκή Συνέλευση τῆς Μητροπόλεώς μας
Στίς 12-7-2009 στόν δροσερό χῶρο τοῦ προαυλίου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ὁσίου Θεοδώρου πραγματοποιήθηκε ἡ καθιερωμένη Κληρικολαϊκή
Συνέλευση, μετά ἀπό πρόσκληση τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.Σεραφείμ.
Προηγήθηκε Ἑσπερινός στόν Βυζαντινό Ναό τοῦ Ὁσίου και προσκύνημα τῆς Τιμίας Κάρας του.
Γιά φέτος εἶχαν προσκληθεῖ δύο διακεκριμένοι ὁμιλητές -Πανεπιστημιακοί Δάσκαλοι- ὁ καθηγητής τῆς Φιλοσοφίας κ.Χρῆστος Γιανναρᾶς (ἀπό δεκαετίες γνωστός θερινός κάτοικος τῶν Κυθήρων) καί ὁ καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Παν/μίου τῆς Θεσσαλονίκης κ.Ἀνέστης Κεσελόπουλος.
Ἀρχίζοντας κάπως θρηνητικά, ὑπογράμμισε πώς ὁ μέσος σημερινός Ἕλληνας δέν εἶναι εἰς θέσιν να ἐξηγήσει γιατί ὁ Παρθενώνας εἶναι σημαντικώτερος ἀπό τόν πύργο τοῦ Ἄϊφελ. Κι αὐτό γιατί δέν ἔχει συνειδητοποιήσει τήν διαφορά τοῦ σημερινοῦ, χρηστικοῦ, πολιτισμοῦ (Δυτικοῦ) ἀπό τήν κοινή ἀνάγκη τῶν Ἑλλήνων νά ξεχωρίζουν τήν ἀλήθεια ἀπό τό ψέμμα, τό κάλλος ἀπό τήν ἀσχημία, κλπ.
Ὁ τρόπος αὐτός τῶν Ἑλλήνων γεννήθηκε -γιά πρώτη φορά στήν ἱστορία - στόν γεωγραφικό χῶρο πού περικλείει τό Αἰγαῖο, ἀνάμεσα ἀπό Ἀνατολή καί Δύση. Τό σημαντικό του γνώρισμα ἦταν ἡ ἐμφάνιση τῆς κριτικῆς σκέψης. Ἀπό τότε ξεκίνησε ἡ ἐπιστήμη καί ἡ φιλοσοφία.
Ὅμως, ἡ ἀνάγκη τῶν Ἑλλήνων γιά τήν ἀναζήτηση τοῦ ἀληθοῦς δέν ἦταν μόνο χρηστική. Ὁ Ἀριστοτέλης τό διαβεβαιώνει: «Τό ζητεῖν ἁπανταχοῦ τό χρήσιμον, ἥκιστα ἁρμόζει τοῖς μεγαλοψύχοις καί ἐλευθερίοις». Δηλαδή: «Τό νά ἀναζητεῖς παντοῦ καί πάντα μόνο τό χρήσιμο, δέν ταιριάζει στούς μεγαλόψυχους καί ἐλεύθερους».
Ἡ ἀναζήτηση τοῦ ἀληθοῦς καί ὁ χωρισμός του ἀπό τό ψευδές ἦσαν ἀπαραίτητα στοιχεῖα, ὥστε νά ἀπαντηθοῦν τά κρίσιμα ἀνθρώπινα ἐρωτήματα περί τῆς ἀληθινῆς ὑπάρξεως καί τοῦ ὄντως ὑπαρκτοῦ.
Οἱ Ἕλληνες εἶναι πού πιστοποίησαν, ὅτι ὁ τρόπος συνυπάρξεως τῶν ὑπαρκτῶν εἶναι τέτοιος, ὥστε νά άναδεικνύεται σχέση ἑνότητας. Αὐτή ἡ σχέση ἐμφανίζεται ὡς «κόσμος».
Ὅλα λειτουργοῦν σάν σχέση ἁρμονίας καί κοσμιότητας, ὥστε οἱ Ἕλληνες νά ποῦν : -Αὐτό μᾶς ἐνδιαφέρει! Αὐτό νά μιμηθοῦμε.
Ἡ δεύτερη κινοῦσα δύναμη γιά αὐτή τήν μίμηση, ἦταν ἡ -κατά τόν Πλάτωνα- ἔμφυτη καί πανανθρώπινη ἐπιθυμία τῆς ἀθανασίας. Ἔτσι γεννήθηκε γιά πρώτη φορά ἡ ἔννοια τῆς «κοινωνίας». Μιᾶς κοινωνίας πέραν τῆς «κοινωνίας τῶν ἀγαθῶν». Ἡ κοινωνία τοῦ ἀληθοῦς εἶναι μοίρασμα μεταξύ τῶν ἀνθρώπων τοῦ τρόπου τῆς ἁρμονίας καί τῆς ἀθανασίας: Αὐτό εἶναι ἡ πόλις.
Στόχος τῆς πόλης δέν εἶναι ἡ ἀνάγκη, ἀλλά ἡ ἀλήθεια. Γι' αὐτό καί ἡ μετοχή στά τῆς πόλεως (ἡ πολιτική) εἶναι τιμή. Τό κράτος τό διαχειρίζεται ὁ δῆμος τῶν πολιτῶν. Αὐτό συνιστᾶ τήν Δημοκρατία.
Σφραγίδα τῆς πόλης εἶναι ἡ Τέχνη : ὁ Παρθενώνας, σύμβολο μιᾶς κοινωνίας, πού δέν στοχεύει στήν χρησιμότητα ἀλλά στήν ἀλήθεια.
Οἱ πολῖτες -ὅλοι- δέν ἐκλέγονται, ἀλλά κληρώνονται. Συμμετέχουν ὅλοι: ὅταν φέρεις τήν τιμή τοῦ πολίτη, ὀφείλεις νά εἶσαι ἱκανός γιά κάθε ἀποστολή, πού θά σοῦ ἀνατεθεῖ. Ἡ ὁρατή συνέπεια τῆς συμμετοχῆς εἶναι αὐτό, πού οἱ Ἕλληνες ὠνόμαζαν «ἐκκλησία τοῦ δήμου». Ἡ ἐκκλησία εἶχε σκοπό νά πραγματώσει καί νά φανερώσει τήν πόλιν∙ τό ἀληθῶς ὑπάρχειν.
Μποροῦμε, ἔτσι, νά ἐννοήσουμε γιατί οἱ Ἕλληνες (καί οἱ Ἑλληνομαθεῖς), ὅταν προσέλαβαν τόν Χριστιανισμό, ὀνόμασαν τό νέο γεγονός «Ἐκκλησία». Καί ἐδῶ, δέν ἐνδιέφερε τό χρήσιμο, ἐνδιέφερε τό ἀληθές.
Στήν Χριστιανική Ἐκκλησία οἱ Ἕλληνες βρῆκαν τό «Φῶς τό ἀληθινόν».
Οἱ ἀρχαῖες ἀναζητήσεις ἐμφάνιζαν ἕνα μεγάλο κενό:Ἡ λογικότητα τους ὁδηγοῦσε νά θεωροῦν ὅτι ὁ Θεός εἶναι ὑποχρεωμένος νά εἶναι μόνο Θεός. Γι αὐτό τό κήρυγμα τοῦ πάσχοντος, σαρκωμένου Θεοῦ ἦταν κήρυγμα μωρίας. Ἡ εἰρωνεία δέ μπροστά στό κήρυγμα τῆς Ἀναστάσεως μαρτυροῦσε τό κενό τῆς ἀρχαίας ἐκκλησίας τοῦ δήμου στήν ἀντιμετώπιση τοῦ θανάτου.
Ἡ νέα πίστη κηρύσσει, ὅτι ὁ Θεός ὑπάρχει «ἐπειδή θέλει». Μή ὑποταγμένος στήν ἀναγκαιότητα, ὑπάρχει ὡς Τριάδα ἀγαπητική (Πατήρ - Υἱός - Πνεῦμα) πραγματώνοντας τήν ἐλευθερία : «Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί». Κορύφωμα τῆς ἐλευθερίας εἶναι ἡ Σάρκωση, δηλαδή μπορεῖ νά ὑπάρχει ἐλεύθερος ἀπό τήν Θεότητά Του! Γι' αὐτό ὠνομάσθηκαν οἱ πρῶτοι Χριστιανοί «Ἐκκλησία» : ἐπειδή συνυπάρχουν ἀγαπητικά κατά τό πρότυπο τῆς Τριάδος.
Ἡ ἠθικολογία δέν ἔχει σχέση μέ ὅ,τι ὡμολογήθηκε στήν πρώτη Ἐκκλησία. Ἡ ὁμολογία τῶν πιστῶν εἶναι ὁμολογία ἀγάπης καί ἐμπιστοσύνης. Τά καλά ἔργα συνέπεια, ἀνεπίγνωστη καί φυσική, τοῦ ἀθλήματος τῆς ἀγάπης.
Ἡ τροφή καί τό ποτό στήν Ἐκκλησία δέν εἶναι γιά νά ὑπάρξει ὁ καθένας βιολογικά, ἀλλά γιά νά ὑπάρξουμε ὅλοι, ὄντως. Ὅ,τι εἶναι κοινό, εἶναι ἀνάσταση, ζωή, ὕπαρξη. Πάνω ἀπ' ὅλα, ζωή εἶναι ἡ αὐθυπέρβαση τοῦ ἐγώ.
Καί ὁ κ.Γιανναρᾶς -συνδέοντας τήν ἐκκλησία τοῦ δήμου καί τήν Ἐκκλησία τῶν πιστῶν- κατέληξε: Ἄν ὑπάρχει συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἄν ὑπάρχει κάποιο γεγονός πού πραγματώνει τό ἀνεπίγνωστο αἴτημα τῶν Ἑλλήνων γιά ἀθανασία, αὐτό δέν μπορεῖ νά εἶναι παρά μιά συγκεκριμένη κοινή πράξη : ἡ Ἐνορία.
Ὁ καθηγητής κ. Χρῆστος Γιανναρᾶς, φορτωμένος μέ χαρίσματα ἀπό τόν Θεό καί περγαμηνές ἀπό τούς ἀνθρώπους, εἶχε νά ἀντιμετωπίσει ἕνα κίνδυνο : τό ἐνδεχόμενο νά μή γίνει κατανοητός. Ὅμως, μέ ἐργαλεῖα του τήν ἁπλότητα καί τήν διδακτική του δεινότητα, πέτυχε τό ἀντίστροφο : ὅλο τό ἀκροατήριο παρακολούθησε μέ ἀδιάπτωτο ἐνδιαφέρον τήν ὀμιλία, συνειδητοποιώντας τούς δεσμούς τοῦ κλασικοῦ Ἑλληνικοῦ μέ τό ἀληθές Χριστιανικόν, μέσα στήν Πίστη μας.
Ἀκολούθησε ὀλιγόλεπτο διάλειμμα, μέ προσφορά ἀναψυκτικῶν καί γλυκῶν. Δόθηκε, ἔτσι, ἡ εὐκαιρία τῆς ἀναστροφῆς καί ἀνταλλαγῆς ἀπόψεων μεταξύ ἀνθρώπων ἀπό διαφορετικά μέρη τῶν Κυθήρων. Ἡ Βυζαντινή Χορωδία τοῦ κ.Γιώργου Λουράντου ἀπέδωσε μέ ἐπιτυχία ἐκλεκτῆς ἐπιλογῆς ἐκκλησιαστικούς ὕμνους.
Ἡ δεύτερη ὁμιλία ἦταν τοῦ Καθηγητοῦ τῆς Βιοηθικῆς καί Ποιμαντικῆς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ.Ἀνέστη Κεσελόπουλου.
Θέμα του ἦταν : «Σχέσεις Κλήρου καί Λαοῦ στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση». Ὁ κ.Κεσελόπουλος ἄρχισε μέ τήν διαπίστωσή του, ὅτι στόν σημερινό, πρός τά ἔξω, λόγο τῆς Ἐκκλησίας μας ὑπάρχει ἔλλειμμα συνοδικότητος, ἐνῶ παράλληλα φαλκιδεύεται ἡ αὐτοδυναμία της ὑπό τόν ἐπίσκοπο τοπικῆς Ἐκκλησίας.
Ταυτόχρονα ὑπάρχει εὐσέβεια ἀτομικότητος. Ὑπάρχουν ἐπίσκοποι πού ἀποφασίζουν ἐρήμην τῶν λοιπῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. Καί τά μέν πολιτικά σχήματα μιμοῦνται τούς Καθολικούς καί τούς Προτεστάντες, μή ἔχοντας ἐννοήσει τό κηρυσσόμενο πρότυπο τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς -πρότυπο ἐλευθερίας καί διακονίας. Ἐλλοχεύει, ἔτσι, ὁ κίνδυνος ἐξομοίωσης τῶν πιστῶν κατά τόν Βατικάνειο τρόπο.
Ἡ λέξη «Σύνοδος» σημαίνει συνοδοιπορία καί συμπόρευση. Γι αὐτό καί ἡ παράδοση στήν Ἀνατολική Ἐκκλησία προϋποθέτει συμμετοχή στίς Συνόδους τόσο πρεσβυτέρων, ὅσο καί τῶν λοιπῶν μελῶν Της (ἐνδεχομένως δι' ἀντιπροσώπων). Σέ ὅλες τίς πτυχές τῆς ζωῆς της ἡ Ἐκκλησία λειτουργεῖ συνοδικά. Ὑπῆρχε στήν πορεία τῆς Ἐκκλησίας Συμβούλιο πρεσβυτέρων, ἀπαραίτητο ὄργανο «παρά τῷ Ἐπισκόπῳ». Ὁ τελευταῖος μετέφερε τίς ἀπόψεις τῶν πιστῶν στήν τοπική Σύνοδο καί ἐκείνη περαιτέρω στήν Οἰκουμενική Σύνοδο.
Σημαντικός θεσμός εἶναι ἡ Διαρκής ἤ ἐνδημοῦσα Σύνοδος, ὅπως π.χ. συνάξεις Πατριαρχῶν καί ἀρχηγῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν.
Συχνά σήμερα ὑπάρχει ἔλλειμα συνοδικότητος, λόγῳ αὐταρχικότητας καί παραγνώρισης τῆς συνοδικῆς «διαγνώμης».Συνέπεια εἶναι ἡ ἄγνοια γιά οὐσιώδη θέματα τῶν πρεσβυτέρων, τῶν διακόνων καί τῶν λαϊκῶν.
Ἡ αὐθεντία ἤ ἡ δῆθεν «θεοπνευστία» τῆς αὐθεντικότητας ἀπομακρύνει τήν δυνατότητα μεταφορᾶς στίς Συνόδους τῆς γνώμης τοῦ ποιμνίου. Ἡ ἐξουσιαστικότητα ἀπομακρύνει τήν Χάρη τῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στίς Συνόδους.
Ἡ διαφορά χαρακτήρων καί συμπεριφορᾶς (κατ' ἀρχήν χάρισμα τοῦ Θεοῦ στούς ἀνθρώπους), ἀφ' ἑνός μέν λειτουργεῖ εὐεργετικά, ἀφ' ἑτέρου, ὅμως, ὑπάρχει κίνδυνος νά ἐνεργήσει διασπαστικά μέχρι σχίσματος.
Τό ἦθος τῆς συνοδικότητας μαρτυρεῖ ἐλευθερία. Καί ἡ ἐλευθερία εἶναι μακρυά ἀπό σκοπιμότητες, στημένες πλειοψηφίες, κλπ.Παρατηρεῖται συχνά σκόπιμη σύγχυση «ὑπακοῆς»καί «πειθαρχίας». Ἐπ' αὐτοῦ ὁ Ἀπόστολος Πέτρος παρακαλεῖ τούς ἐπισκόπους νά «ποιμαίνουν τόν λαό τοῦ Θεοῦ ... οὐχί ἀναγκαστῶς ἀλλά προθύμως».
Μιλώντας γιά τήν θέση τῶν λαϊκῶν στήν Ἐκκλησία ὁ κ.Κεσελόπουλος διευκρίνησε ὅτι «Λαός τοῦ Θεοῦ» στήν πραγματικότητα εἶναι τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας : Κληρικοί καί λαϊκοί. Οἱ τελευταῖοι δέν ἀποτελοῦν ξεχωριστό σῶμα, ἀλλά «συν-οδεύουν» καί «συμπορεύονται» πρός τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Οἱ κληρικοί ἔχουν τό χάρισμα νά δείχνουν τόν δρόμο καί νά μεταδίδουν τήν Χάρη τῶν Μυστηρίων.
Κατά τόν ἱερό Χρυσόστομο ἡ διάκριση σέ «πρόβατα» καί «ποιμένες» εἶναι «συμβατική καί ἀνθρωπίνη», δέν πρέπει δέ νά συνιστᾶ διάκριση σέ ἄρχοντες καί ἀρχομένους, οὔτε νά ἐμφανίζεται «ἀρχομένων δουλοπρέπεια», ἕνα λάθος πού γίνεται ἀπό τούς ἴδιους τούς λαϊκούς. Γιά τό τελευταῖο ὑπάρχει σαφής κανόνας τῆς Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου.
Στήν Λατρεία οἱ λαϊκοί εἶναι συλλειτουργοί. Προφέρουν τό «Κύριε ἐλέησον», τό «Ἀμήν», καί τά λοιπά ἔμμελα μέλη.
Καί ὁ κ.Κεσελόπουλος κατέληξε : Στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τόν «χῶρο τῶν Ἀχωρήτων», χωροῦν ὅλοι.
Ὁ κ.Ἀνέστης Κεσελόπουλος ἔδωσε εἰκόνα βαθειά κατηρτισμένου Ἀκαδημαϊκοῦ Δασκάλου. Παρ' ὅτι ἡ ὁμιλία του ἦταν κυρίως καταγραφή τῶν στρεβλώσεων στήν ἐκκλησιαστική μας πορεία, ἐν τούτοις, μέσα ἀπό τόν τρόπο αὐτόν, ὑπέδειξε τό σωστό. Ἄν μήτι ἄλλο, μαρτύρησε τόν ἐνδόμυχο πόνο του γιά τίς περιπτώσεις, ὅπου τό διακονικό πνεῦμα τῆς διδαχῆς τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ καταστρατηγεῖται.
Κατά τήν συζήτηση πού ἐπακολούθησε -καί ἡ ὁποῖα ἦταν λίαν ἐνδιαφέρουσα- πῆραν τόν λόγο ὁ ἰατρός καί πρώην Ἔπαρχος κ.Περικλῆς Τζάννες, ὁ κ.Χαράλαμπος Μιχαλακάκης, ὁ ἰατρός καί Πρόεδρος τῆς Ἐγχωρίου Περιουσίας Κυθήρων κ.Κοσμᾶς Μεγαλοκονόμος, ὁ δάσκαλος κ.Χαράλαμπος Παυλάκης καί ἡ κ.Ἰωάννα Κασιμάτη.
Ὁ Σεβασμιώτατος κ.Σεραφείμ ἔκλεισε τήν ἐκδήλωση ὑπογραμμίζοντας σημεῖα διδακτικά τῆς εἰσήγησης τοῦ κ.Γιανναρᾶ καί ἐπισημαίνοντας ὡς πρός τήν ὁμιλία τοῦ κ.Κεσελόπουλου, ὅτι οἱ ὅροι «ποιμένες καί ποιμαινόμενοι», «πρόβατα», ὑπάρχουν ἀπό τήν ἐποχή τῶν λόγων τοῦ Κυρίου. Ἐτόνισε ὅτι ἀπό τήν Κυριακή καί τήν Ἀποστολική διδαχή ὑπάρχει ἡ διάκρισις αὐτή -γι' αὐτό ἔχουμε καί τό ἐπιστημονικό μάθημα τῆς Ποιμαντικῆς, ὅπως εἶναι ἡ περίφημη «Ποιμαντική» τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου-, ἀρκεῖ μόνον οἱ ποιμένες καί οἱ ποιμενόμενοι νά ἐμπνέωνται καί νά διδάσκωνται ἀπό τόν μέγαν Ποιμένα -Ἀρχιποίμενα Ἰησοῦ Χριστό καί νά ἔχουν πνεῦμα καί νοῦν Χριστοῦ καί νά κινοῦνται ἐντός τῶν πλαισίων τῶν οἰκείων μέτρων. (Πάντως ὁ κ.Κεσελόπουλος δέν φάνηκε νά ἀμφισβητεῖ αὐτό. Μίλησε γιά τήν παθογένειά του καί τήν ἐξουσιαστική κατάχρηση).
Ἡ ἐπιτυχία τῆς φετεινῆς Κληρικολαϊκῆς Συνελεύσεως ἦταν μιά εὐλογία. Περισσότεροι ἀπό 140 συμμετέχοντες εἶχαν τήν εὐκαιρία νά ἀκούσουν δύο διακεκριμένους ὁμιλητές καί, κυρίως, νά συνειδητοποιήσουν τήν ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅταν αὐτή πραγματώνεται στήν συνοδική μορφή τοῦ ἀγαπητικοῦ Της σώματος.
Λόγος Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ
κατά τήν Κληρικολαϊκή Συνέλευση
τῆς 12ης Ἰοιυλίου 2009
-Ἀδελφοί μου ἐν Χριστῷ καί
Συλλειτουργοί,
-Κύριοι ἐκπρόσωποι τῶν Ἀρχῶν καί
φορέων τῆς νήσου
-Ἐλλογιμώτατοι κκ. Καθηγηταί,
-Ἀδελφοί μου Χριστιανοί,
Μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός˙
Ἀποτελοῦμε τό Σῶμα τῆς Τοπικῆς μας Ἐκκλησίας μέ Κεφαλή καί Ἀρχηγό τόν Θεῖο Δομήτορα καί Σωτῆρα μας Ἰησοῦ Χριστό.
Νοιώθουμε τήν ἀνάγκη νά κοινωνοῦμε συχνά ἐν ἀγάπῃ καί νά ἐπικοινωνοῦμε μέ πνευματική χαρά, καί ἰδιαίτερα κατά τήν Κληρικολαϊκή Σύναξί μας.
Δέν θεωροῦμε τυπική τήν ἐν Κυρίῳ ἐκκλησιαστική μας αὐτή Συνάθροισι, ἀλλά πολύ οὐσιαστική.
Ἔτσι πραγματώνεται ἡ κατά Χριστόν ἑνότης μας ἐν τῇ Θείᾳ Λατρεία καί τῷ Ἐπισκόπῳ.
Ἔτσι ἐνισχύεται καί δυναμώνεται πιό πολύ ἡ κοινή ὑπέρ ἀλλήλων προσευχή καί ὁ κοινός πνευματικός ἀγώνας.
Ἔτσι παίρνουμε δύναμι πνευματική καί ἐφόδια ψυχικά γιά νά νοιώσουμε πιό πολύ καί νά βιώσουμε πιό συνειδητά τό μεγαλεῖο καί τή θεολογία τῆς Θείας Λατρείας γιά νά ἐλπίζουμε καί προσδοκοῦμε μιά ἀληθινή πνευματική καί λειτουργική ἀναγέννησι.
Μέ πολλή χαρά θά ἤθελα στό σημεῖο αὐτό νά ἐξάρω καί νά ἐπαινέσω τόν ποιμένα τῆς Ἐνορίας καί τούς Ἐνορίτες τοῦ Ποταμοῦ γιά τήν ἀξιόλογη λειτουργική ἀναγέννησι τῆς ἐνορίας πού παρατηρεῖται ἐκεῖ, χάρις στίς ἐπίμονες προσπάθειες λειτουργικῆς κατηχήσεως, πού καταβάλλει ὁ π. Πέτρος, διαβάζοντας ἐκφώνως τίς λειτουργικές εὐχές καί καλώντας τούς πιστούς νά συμμετέχουν μέ τήν δέουσα πνευματική προετοιμασία στό Ποτήριο τῆς ζωῆς.
Πρό 10ημέρου περίπου ἀπεκάλεσα τήν Ἐνορία αὐτή: Προκαθημένην τῆς Θείας Λατρείας τῆς λατρευτικής ζωῆς, ὅπως ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος ἀπεκάλεσε τήν Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης Προκαθημένην τῆς ἀγάπης.
Ἔτσι, μέ τίς ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς ἀγάπης πραγματοποιούμενες αὐτές Κληρικολαϊκές Συνάξεις, θά ἔχωμε τήν ἰσχύν ἐν τῇ ἑνότητι καί ἰσχυράν φωνήν στίς προκλήσεις καί τά ὀξύτατα προβλήματα τῶν δύσκολων καιρῶν μας. Δέν θά νοιώθουμε μόνοι οὔτε καί σάν ἐλεύθεροι σκοπευτές.
Ἔτσι, ἑνωμένοι καί μονιασμένοι θά ἀντιμετωπίζουμε ὡς ἕνας ἄνθρωπος τίς ἐπιδρομές τῶν προβατόσχημων λύκων στή λογική μάνδρα τῆς Ἐκκλησίας μας τῶν αἱρετικῶν καί τήν ζημιογόνο δρᾶσι τους, ἰδιαίτερα στίς ὁμάδες τῶν οἰκονομικῶν μεταναστῶν.
Ἔτσι συντεταγμένοι ἐκκλησιολογικά καί καταρτιζόμενοι ἀπό τίς ἐκκλησιαστικές αὐτές συνάξεις καί τίς εἰδικές Σχολές Γονέων θά μποροῦμε νά ἔχωμε τήν σωστή προσέγγιση στά παιδιά μας, στή νεολαία μας, γιά νά μήν ἀποτελοῦν ἕνα ξένο πνευματικά σώμα μέσα στήν ἐνορία καί τήν κοινωνία μας, ἀλλά νά εἶναι καί πνευματικά «ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων μας καί σάρξ ἐκ τῆς σαρκός μας».
Αὐτῶν
ἀκουσόμεθα μετά πολλῆς προσοχῆς. Ὁ γνωστός καί ἀγαπητός εἰς τά Κύθηρα
Καθηγηγτῆς κ. Γιανναράς θά ἀναπτύξη τό θέμα: Ἐκκλησία τοῦ Δήμου - Ἐκκλησία τῶν πιστῶν καί ὁ ἐκλεκτός Καθηγητῆς κ.Κεσελόπουλος
θά εἰσηγηθῆ τό θέμα: Σχέση Κλήρου καί
Λαοῦ στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση.
Σας εὐχαριστῶ.