Ἡ Χειροτονία τοῦ π. Λουκᾶ Βάσση εἰς Διάκονον
Μέ πνευματική ἀγαλλίαση καί κατανυκτική εὐλάβεια τελέσθηκε τό πρωί τοῦ Σαββάτου τῆς 19ης Ἰουλίου 2025, στόν Ἱερό Ναό Παναγίας Δέσποινας Καραβᾶ Κυθήρων, ἡ εἰς Διάκονον χειροτονία τοῦ εὐλαβοῦς κ.Λουκᾶ Βάσση, μέχρι πρότινος στρατιωτικοῦ ἰατροῦ, καί οἰκογενειάρχου, καταγομένου ἐκ Ρόδου.
Τήν χειροτονία τέλεσε ὁ Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας, Μητροπολίτης Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων κ. Σεραφείμ, μέσα σέ συγκινητική ἀτμόσφαιρα καί ἐνώπιον εὐάριθμων πιστῶν, συγγενῶν καί φίλων τοῦ χειροτονηθέντος, οἱ ὁποῖοι συνέρρευσαν στόν Ἱερό Ναό γιά νά συμπροσευχηθοῦν καί νά γίνουν κοινωνοί τῆς μεγάλης αὐτῆς χαρᾶς.
Στή Θεία Λειτουργία συλλειτούργησαν ὁ Πρωτοπρεσβύτερος π.Παναγιώτης Μεγαλοκονόμος, Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας, οἱ Πρωτοπρεσβύτεροι π. Πέτρος Μαριᾶτος καί π.Παναγιώτης Διακόπουλος καί ὁ Διάκονος π.Ἱερόθεος, οἱ ὁποῖοι μέ συγκίνηση πλαισίωσαν τόν νέο Διάκονο στό πρῶτο του βῆμα στήν Ἱερωσύνη.
Ὁ π. Λουκᾶς, μετά ἀπό πολυετή διακονία στίς τάξεις τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ ὡς ἰατρός, μέ προσφορά στόν ἄνθρωπο καί τήν Πατρίδα, ἔλαβε τή μεγάλη ἀπόφαση – μέ ψυχική γενναιότητα καί πίστη – νά ἀφήσει τή στρατιωτική του σταδιοδρομία καί νά ἀφοσιωθεῖ ὁλοκληρωτικά στήν ὑπηρεσία τοῦ Ἱεροῦ Θυσιαστηρίου καί στήν πνευματική ἰατρεία τῶν ψυχῶν τῶν ἀδελφῶν του ἐν Χριστῶ.
Κατά τή διάρκεια τῆς προσφωνήσεώς του, ὁ Σεβασμιώτατος, ἀπευθυνόμενος πρός τόν Ὑποδιάκονο Λουκᾶ, ἀνέπτυξε μέ θεολογική πληρότητα τό μέγα καί ἱερό λειτούργημα τῆς Ἱερατικῆς Διακονίας. Ἐπισήμανε τήν ἰδιαιτερότητα τῆς πορείας τοῦ νέου Κληρικοῦ, ὁ ὁποῖος ἀπό τή διακονία τῶν σωμάτων ἔρχεται στή διακονία τῶν ψυχῶν, ἀντλώντας διδάγματα ἀπό τά φωτεινά παραδείγματα τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου καί Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ καί τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ τοῦ Ἰατροῦ, Ἀρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως, τῶν ὁποίων φέρει τό ὄνομα.
Στήν ὁμιλία του ὁ Σεβασμιώτατος παραλλήλισε τήν ἐπιστημονική ἰατρική πράξη μέ τή θεραπευτική δύναμη τῆς Ἱερωσύνης, ἐπικαλούμενος τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο καί ὑπογραμμίζοντας ὅτι ὁ Διάκονος τῆς Ἐκκλησίας καλεῖται νά εἶναι «ἰατρός ψυχῶν» – πρᾶος, ἐλεήμων, νηφάλιος καί διακριτικός, παροτρύνοντας τόν νέο Διάκονο νά διακονήσει τήν Ἐκκλησία μέ εὐλάβεια, αὐταπάρνηση καί γνήσιο ἐκκλησιαστικό φρόνημα.
Κατά τήν ὥρα τῆς χειροτονίας, ὁ π. Λουκᾶς, μέ τήν συμπαράστασι τῆς Διακόνισσάς του Ἰουλίας καί τῆς μονάκριβης θυγατέρας του Ἄννας, γονάτισε εὐλαβικά ἐνώπιον τῆς Ἁγίας Τραπέζης, δίδοντας τήν ὑπόσχεση νά ἀφιερωθεῖ ὁλοκαρδίως στή νέα του κλήση, νά ὑπηρετήσει τόν Χριστό καί τό ποίμνιό Του.
Στήν εὐχαριστήριο προσλαλιά του, ἐκφώνησε μέ δάκρυα εὐγνωμοσύνης εὐχαριστίες πρός τόν Τριαδικό Θεό, τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, τούς Ἁγίους προστάτες του, ἀλλά καί πρός τήν οἰκογένειά του, τή σύζυγό του Ἰουλία καί τήν κόρη του Ἄννα, καθώς καί ὅλους ὅσοι τόν στήριξαν στήν μέχρι τοῦδε πορεία του. Μέ ταπείνωση ἀναφέρθηκε στή θυσιαστική ἀγάπη τῆς Διακόνισσάς του, πού ἀποδέχθηκε μέ προθυμία καί πίστη τήν ἀλλαγή πορείας τῆς ζωῆς τους.
Εὐχαρίστησε ἰδιαιτέρως τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κ. Σεραφείμ γιά τήν πατρική του ἀγάπη, τήν ἐμπιστοσύνη καί τήν ποιμαντική καθοδήγηση, καθώς καί τούς πατέρες τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως γιά τήν ἀδελφική τους ὑποστήριξη καί τήν πνευματική τους φροντίδα.
Ἡ χειροτονία τοῦ π. Λουκᾶ ἀποτελεῖ μεγάλη εὐλογία ὄχι μόνον γιά τήν Ἱερά Μητρόπολη Κυθήρων, ἀλλά καί γιά ὅλη τήν Ἐκκλησία, ὡς μαρτυρία ἀφοσιώσεως, αὐτοθυσίας καί πίστης εἰς τόν Θεό. Μέσα σ’ ἕναν κόσμο ταραγμένο καί ρευστό, ἡ παρουσία τέτοιων ἀνθρώπων στό ἱερατικό σῶμα ἀποτελεῖ ζωντανή μαρτυρία τοῦ ὅτι ἡ Ἐκκλησία συνεχίζει νά γεννᾶ λειτουργούς «ἐν Πνεύματι καί ἀληθείᾳ».
Μέ τήν εὐχή τοῦ Σεβασμιωτάτου, ὁ νέος Διάκονος ἐντάχθηκε στό πνευματικό δυναμικό τῆς Μητροπόλεως μας καί τίθεται στήν ὑπηρεσία τοῦ Ἱεροῦ Θυσιαστηρίου, ἀναλαμβάνοντας συντόμως μετά τήν ἐπικείμενη χειροτονία του εἰς Πρεσβύτερον, ποιμαντικά καθήκοντα, πάντοτε ὑπό τήν πνευματική καθοδήγηση τοῦ Ἐπισκόπου.
Εὐχόμαστε στόν π. Λουκᾶ καλή διακονία, καρποφόρο καί θεοφιλή, μέ ὑγεία καί πνεῦμα θυσιαστικῆς προσφορᾶς, ὥστε νά ἀξιωθῇ νά ἀκούσει ἀπό τό στόμα τοῦ Κυρίου μας: «Εὖ, δοῦλε ἀγαθέ καί πιστέ… εἴσελθε εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου σου».
Ἡ προσφώνησις τοῦ Σεβ. Ποιμενάρχου μας
Εὐλαβέστατε Ὑποδιάκονε Λουκᾶ,
Μέχρι πρό τινος διακονοῦσες τούς συνανθρώπους μας, καί πιό συγκεκριμένα τούς στρατιῶτες καί τούς Ἀξιωματικούς τῆς Πατρίδος μας, στά θέματα τῆς σωματικῆς ὑγείας, ὡς ἰατρός τῶν σωμάτων, μέ τά δεδομένα τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης, πού ἐσπούδασες.
Ἔργο σπουδαῖο καί σημαντικό νά εἶσαι ὁ καλός παραστάτης καί ὁ ἀγαθός ἄγγελος τῶν ἀρρώστων καί πονεμένων ἀδελφῶν μας.
Ἤδη, ἀφοῦ ὑπηρέτησες ὑπέρ τήν 20ετίαν εἰς τό στράτευμα τῆς Πατρίδος μας ὡς στρατιωτικός Ἰατρός, μέ προοπτική νά γίνης Ἀρχίατρος, ἐπέλεξες νά ἀφήσης τήν διακονία τοῦ στρατωτικοῦ Ἰατροῦ καί νά ἀφιερωθῆς στή διακονία τοῦ Πνευματικοῦ Ἰατροῦ, τοῦ Ἰατροῦ καί θεραπευτοῦ τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων.
Μεγάλη καί εὐλογημένη ἡ προσφορά τῶν Ἰατρῶν μας. Μέγιστη καί ἱερώτατη ἡ διακονία καί ἰατρεία τῶν Πνευματικῶν Ἰατρῶν.
Ἄς ἀκούσωμε τί λέγει περί αὐτῶν ὁ Χρυσορρήμων Πατήρ τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος:
«Οἱ Ἰατροί καυτηριάζουν τήν πληγή καί δέν κατηγοροῦνται γι’ αὐτό, μολονότι μερικές φορές δέν πετυχαίνει ἡ ἐπέμβασίς τους. Οἱ ἄρρωστοι, ἔστω καί ἄν πονᾶνε, πού χειρουργοῦνται, θεωροῦν τούς ἰατρούς ὡς εὐεργέτες τους, κι ἄς τούς προκαλοῦν πόνο. Πολύ περισσότερο πρέπει νά αἰσθάνεται ἔτσι ὅποιος δέχεται ἔλεγχο γιά τό καλό του (πνευματική ἰατρεία). Ἀλλά καί ὅσοι ἐλέγχουμε, ἄς τό κάνουμε μέ πολλή ἀγάπη, μέ πολλή σύνεσι» (ΕΠΕ 18Α, 754).
«Ἰατρός εἶναι ὁ διδάσκαλος τῶν ψυχῶν. Ὁ Ἰατρός ὅμως δέν χτυπάει, ἀλλά διορθώνει καί θεραπεύει τόν πληγωμένο» (ΕΠΕ 24, 40).
«Ὁ Χριστός, ὡς ἄριστος Ἰατρός, τότε πού ὁ πυρετός τῆς (διωκτικῆς) μανίας τοῦ (μετέπειτα Ἀποστόλου) Παύλου ἦταν στά ὕψη, πρόσφερε τήν βοήθειά Του. Ἔπρεπε νά ἀναχαιτισθῆ ὁ Σαῦλος, ὅσο εὑρίσκονταν κυριευμένος ἀπό τήν μανία. Τότε (μέ τήν παρέμβασι τοῦ Κυρίου μας) κυρίως παραδόθηκε. Καταδίκασε τόν ἑαυτό του, πού τόλμησε τόσο φοβερά πράγματα (κατά τῶν Χριστιανῶν) (ΕΠΕ 15, 562).
«Ἐνῶ ἀκόμη ἔβραζε μέσα του ἡ μανία, ὁ Χριστός προσέλκυσε τόν Παῦλο... Ἐκεῖνον τόν Ἰατρόν θαυμάζουμε περισσότερο, πού θά μπορέση νά σβήση τόν ὑψηλό πυρετό, νά καταπραΰνει τήν φλόγα τῆς ἀρρώστειας, πού εὑρίσκεται στό ἔσχατο σημεῖο, καί νά θεραπεύση τελείως τόν βαρειά ἄρρωστο.
Κάτι τέτοιο ἔκανε καί ὁ μεγάλος Ἰατρός, ὁ Χριστός, στήν περίπτωσι τοῦ Ἀπ. Παύλου» (ΕΠΕ 26, 424).
Ἀγαπητέ Ὑποδιάκονε Λουκᾶ,
Εἶχες καί ἔχεις στή ζωή σου δύο φωτεινά πρότυπα Ἰατρῶν ψυχῶν τε καί σωμάτων, τά ὁποῖα καί θά διατηρήσης στήν ἀρχόμενη ἀπό σήμερα ἱερατική σου ζωή.
Φέρεις τό ὄνομά τους καί θά γίνης κοινωνός τῆς Θείας Χάριτός των.
Ὁ πρῶτος, ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστής Λουκᾶς «ὁ ἀγαπητός Ἰατρός», ὅπως τόν χαρακτηρίζει ὁ οὐρανοβάμων Ἀπόστολος Παῦλος, εἶχε τήν Ἀποστολική Χάρι. Καί ὁ ἕτερος, ὁ Ἅγιος Λουκᾶς ὁ Ρῶσος, ταλαντοῦχος Ἰατρός, Ἐπίσκοπος Συμφερουπόλεως, εἶχε τήν Ἀρχιερατική Χάρι.
Ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, ὡς ἕνας ἀπό τούς πιό στενούς καί προσφιλεῖς συνεργούς καί συνοδίτας τοῦ Ἀποστόλου Παύλου στή δεύτερη καί τήν τρίτη περιοδεία του, ἀλλά καί στίς δύο φυλακίσεις του στή Ρώμη, ἦταν ἀρωγός καί συμπαραστάτης του στό Ἀποστολικό του ἔργο καί παράλληλα ὁ προσωπικός του ἰατρός, πού τοῦ προσέφερε πολύτιμες ἰατρικές ὑπηρεσίες.
Καί ὁ νεώτερος Λουκᾶς, ὁ καταξιωμένος Ρῶσος Ἰατρός τοῦ 20οῦ αἰῶνος, καί μετά τήν χηρεία του ὑπεράξιος Ἐπίσκοπος Συμφερουπόλεως, ἄσκησε θεοφιλῶς καί θεαρέστως καί τά δύο διακονήματά του, τοῦ Ἰατροῦ τῶν σωμάτων καί τοῦ θεραπευτοῦ τῶν ψυχῶν. Ἀντιμετωπίζοντας τεράστιες δυσκολίες ἀπό τό ὁλοκληρωτικό καί ἄθεο καθεστώς τῆς πατρίδος του (διωγμούς, ἐξορίες, ἐχθρική ἀντιμετώπισι, στερήσεις κ.λπ.) στάθηκε ὄρθιος κοντά στόν ἐμπερίστατο λαό καί τό φιλόχριστο ποίμνιό του ὡς ἄριστος Ἰατρός ψυχῶν τε καί σωμάτων.
Μέ τίς εὐχές καί ἱκεσίες τῶν προαναφερθέντων ὁμώνυμων Ἁγίων Προστατῶν σου, τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου καί Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ καί τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ τοῦ Ρώσου Ἰατροῦ, Ἐπισκόπου Συμφερουπόλεως, θά λάβης μετ’ ὀλίγον τόν πρῶτο βαθμό τῆς Ἱερωσύνης, τόν βαθμόν τοῦ Διακόνου.
Ὁ ἅγιος Ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, ὁ συγγραφέας καί τοῦ ἱεροῦ Βιβλίου τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων ἀναφέρει στό 6ο κεφ. τά τῆς ἐκλογῆς τῶν ἑπτά Διακόνων.
Οἱ 12 Ἀπόστολοι, συνεκάλεσαν τό πλῆθος τῶν Χριστιανῶν τῆς πρωτοχριστιανικῆς Ἐκκλησίας καί τούς συνέστησαν νά ἐξετάσουν προσεκτικά καί νά ἐκλέξουν ἀπό τήν σύναξι αὐτή τῶν Χριστιανῶν ἑπτά ἄνδρες, πού νά εἶναι «πλήρεις Πνεύματος Ἁγίου καί σοφίας». Καί ἀφοῦ ἐξέλεξαν, τούς παρουσίασαν ἐνώπιον τῶν Ἀποστόλων. Καί οἱ Ἀπόστολοι, ἀφοῦ προσευχήθηκαν, τούς ἐχειροτόνησαν μέ τήν ἐπίθεσι τῶν χειρῶν των εἰς τάς κεφαλάς των γιά νά τούς μεταδοθῆ ἡ Θεία Χάρις γιά τήν διεξαγωγή τῆς διακονίας των. Τῆς διακονίας τῶν τραπεζῶν τῆς Ἀγάπης τότε, καί πολύ σύντομα καί τῆς Ἁγίας Τραπέζης.
Ὁ Ἀπ. Παῦλος, ἀπευθυνόμενος στούς Κορινθίους, τούς διαβεβαιώνει ὅτι αὐτός καί οἱ λοιποί κήρυκες τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου ἀγωνίζονται νά προσφέρουν τήν ἱεροκηρυκτική καί λοιπή διακονία τους ἀσκανδάλιστα καί «ἐν παντί συνιστῶντες ἑαυτούς ὡς Θεοῦ διάκονοι». Αὐτό σημαίνει ὅτι ὡς Θεοῦ διάκονοι θά προσέχουν σέ ὅλες τίς φάσεις τῆς ζωῆς των νά εἶναι ἀνεπίληπτοι καί ἀκατηγόρητοι.
Εὐλαβέστατε Ὑποδιάκονε Λουκᾶ,
Θά ὁλοκληρώσω τήν προσφώνησίν μου αὐτή μέ τά θεοφώτιστα λόγια τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου.
«Τίποτε δέν προσφέρουμε ἐμεῖς παρά μόνο γίναμε διάκονοι καί ὑπηρετήσαμε ὅσα μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός. Γι’ αὐτό ἀκριβῶς δέν ὡμίλησε (ὁ θεῖος Παῦλος) γιά ''παροχή'' οὔτε γιά ''χορηγία'', ἀλλά γιά ''διακονία''» (ΕΠΕ 19, 234) καί «Μή νομίζετε, ὅτι ἐμεῖς οἱ Κληρικοί εἴμαστε οἱ κύριοι τοῦ ἔργου. Διάκονοι ἁπλῶς εἴμαστε. Ἐκεῖνος, πού εἶναι τό πᾶν καί κάνει τά πάντα εἶναι ὁ Θεός. Αὐτός πού συμφιλίωσε ὅλο τόν κόσμο μέ τόν Μονογενή Του Υἱό» (ΕΠΕ 19, 310).
Σοῦ εὔχομαι ἀπό καρδίας, ἀγαπητέ μου ἀδελφέ, νά διακονήσης ἐπί μακρόν τό Ἱερόν καί Ἅγιον Θυσιαστήριον «μετά φόβου Θεοῦ, Πίστεως καί Ἀγάπης», μετά ζήλου ἱεροῦ καί αὐταπαρνήσεως καί νά ἀξιωθῆς «ἐν γήρει πίονι» νά ἀκούσης τήν μακαρία φωνή τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ· «εὖ δοῦλε ἀγαθέ καί πιστέ· ἐπί ὀλίγα ἧς πιστός, ἐπί πολλῶν σέ καταστήσω· εἴσελθε εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου σου». Ἀμήν.-
