ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ
Βγῆκε ὁ γεωργός, λέει, γιά νά σπείρει. Καί καθώς ἔσπερνε, κάποιο μέρος τοῦ σπόρου ἔπεσε σέ σκληρό ἔδαφος καί πατήθηκε ἀπό ἀνθρώπους, ἅμαξες καί ζῶα, πού περνοῦσαν ἀπό ἐκεῖ, καί ἔπειτα ἦρθαν τά πουλιά καί τόν ἔφαγαν.
Ἄλλος σπόρος ἔπεσε πάνω σέ πετρώδη γῆ καί φύτρωσε μέν, ἀλλά μετά ἀπό λίγο ξεράθηκε, γιατί δέν εἶχε ὑγρασία νά συντηρηθεῖ. Ἄλλος ἔπεσε στό χῶμα, πού περιεῖχε καί ἄλλους σπόρους καί ἀγκάθια. Φύτρωσε ὁ καλός σπόρος, φύτρωσαν καί τά ἀγκάθια καί καθώς μεγάλωναν μαζί, τελικά τά ἀγκάθια τόν ἔπνιξαν. Τέλος, ἕνα μέρος τοῦ σπόρου ἔπεσε σέ χῶμα ἀφρᾶτο, στήν εὔφορη γῆ καί ὅταν φύτρωσε καί μεγάλωσε, ἔδωσε πλουσιότατο καρπό.
Ποιὸ εἶναι τό βαθύτερο νόημα τῆς παραβολῆς αὐτῆς, πού βγῆκε ἀπό τό στόμα τοῦ Κυρίου μας;
Ὁ σπόρος, λέει, εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ὁ χωματένιος δρόμος εἶναι οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι πού τόν ἄκουσαν, ἀλλά ἐπειδή ἡ καρδιά τους εἶναι σκληρή δέν μπόρεσε ὁ σπόρος νά εἰσχωρήσει μέσα τους. Ἡ πετρώδης γῆ εἶναι οἱ ἄνθρωποι πού ἀκοῦνε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, τόν δέχονται μέ χαρά, ἀλλά δέν τόν ἀφήνουν νά ριζώσει καλά μέσα τους. Σέ κάποια δυσκολία, ἀρρώστια ἤ ἀναποδιά στή ζωή τους, τά χάνουν, παραιτοῦνται.
Τό ἔδαφος μέ τά ἀγκάθια συμβολίζει τούς ἀνθρώπους ἐκείνους πού ἀκοῦνε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, τόν ἀποδέχονται μέσα τους, ἀλλά οἱ διάφορες ἀσχολίες καί τό κυνήγι κυρίως τοῦ χρήματος, δέν τόν ἀφήνουν νά δώσει καρπό, τόν πνίγουν καί τελικά τόν ἀχρηστεύουν.
Τέλος, ἡ καλή καί εὔφορη γῆ, εἶναι οἱ καρδιές τῶν εὐλογημένων ἐκείνων ἀνθρώπων πού δέχονται μέ καλή διάθεση τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί τόν κλείνουν βαθειά μέσα τους, περιμένοντας μέ ὑπομονή νά φυτρώσει, νά ἀναπτυχθεῖ καί νά δώσει πλούσιο τόν καρπό.
Ἡ παραβολή αὐτή, ἀγαπητοί μου, ἔχει νά κάνει, βασικά, μέ ὅλους ἐμᾶς πού ἀκοῦμε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Ναί. Τόν ἀκοῦμε. Φθάνει αὐτό; Φυσικά ὄχι. Ἄραγε, τόν ἀφήνουμε τόν σπόρο αὐτόν νά ἀλλάξει ριζικά τήν ζωή μας; Νά κάνει, δηλαδή, τήν καρδιά μας ἕνα περιβόλι πού θά μοσχομυρίζει Θεό;
Ἀγαπητοί χριστιανοί, ὁ λόγος τοῦ Κυρίου μας εἶναι ξεκάθαρος. Ἀπόλυτη ἀνάγκη εἶναι νά γίνει ἡ καρδιά μας ἕνα εὔφορο περιβόλι. Ἕνα περιβόλι μέ χῶμα πλούσιο καί μαλακό. Ἄς γίνει πλούσιο τό χῶμα στῆς καρδιᾶς τό περιβόλι, μέ τό λίπασμα τῶν θείων ἀρετῶν. Τῶν ἀρετῶν πού πραγματικά πλουτίζουν καί ζωογονοῦν τόν ἄνθρωπο. Ἄς γίνει πλούσιο, μέ τήν ἐλεήμονα καρδιά μας, πού θά ἀγκαλιάζει ὅλους τούς συνανθρώπους μας. Ἡ ἐλεήμονα καρδιά δέν γνωρίζει φίλους ἤ ἐχθρούς.
Ἄς γίνει μαλακό καί ἀφρᾶτο τό χῶμα στῆς καρδιᾶς μας τό περιβόλι. Μαλακό μέ τά δάκρυα τῆς μετάνοιάς μας, τά δάκρυα τῆς ἀναγνώρισης τῶν πολλῶν καί συνεχόμενων λαθῶν μας. Μαλακό ἀπό τά δάκρυα πού θά χύνουμε γιά τόν πόνο τοῦ ἄλλου. Τόσο μαλακό πού μέ τήν εὐγένεια καί τήν διάκριση, θά ἀναπαύει ὅσους μᾶς πλησιάζουν, καί ὄχι πού θά τούς πονάει. Μαλακό χῶμα πού θά καλύπτει τά λάθη τοῦ διπλανοῦ μας, καί ὄχι πού θά τά ξεσκεπάζει. Ἄς μήν γελιόμαστε. Μόνο σέ ἕνα τέτοιο πλούσιο καί μαλακό χῶμα, σιωπηλά καί ἀθόρυβα, γίνεται ὁ γλυκός, ζουμερός καί ἀξιοζήλευτος καρπός. Καρπός μοσχομυριστός, θελκτικός καί ὑπέροχος, στά μάτια τοῦ Θεοῦ. Καρπός Ἁγιοπνευματικός. Ἀμήν.-
Πρεσβ. π. Παῦλος Καλλίκας