ΓΡΑΠΤΟΝ Θ. ΚΗΡΥΓΜΑ
Ὁ Μέγας Ἰατρός
Δύο θαύματα καί ἰσάριθμες ἰάσεις περιγράφει σήμερα ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, χριστιανοί μου.
Καί οἱ δύο θεραπεῖες ἦσαν ἀκατόρθωτες γιά τήν Ἰατρική ἐπιστήμη τῆς ἐποχῆς. Ἰδιαίτερα γιά τήν δεύτερη, ἀκόμη καί σήμερα εἶναι πρωτάκουστο νά ζωντανέψει νεκρός.
Πρόκειται γιά τήν δωδεκάχρονη κόρη τοῦ Ἰαείρου, πού παραδόξως ἦταν ἀρχηγός τῆς Ἑβραϊκῆς Συναγωγῆς. Ἦταν δέ παράδοξο καί ἀπρόσμενο ἐπειδή οἱ Ἑβραῖοι ἀπό τά πρῶτα κηρύγματα τοῦ Ἰησοῦ εἶχαν πάρει ἐχθρική στάση ἀπέναντί Του. Καί ἔφτασε ὁ Ἀρχισυνάγωγος νά γονατίζει μπροστά στόν Κύριο, ἐκλιπαρώντας Τον νά σώσει τήν κόρη του.
Αὐτό μαρτυρεῖ πώς πολλοί Ἑβραῖοι ἤξεραν πώς ὁ Χριστός ἔχει τήν δύναμη νά θεραπεύει. Καί -ἄν καί ἀγνοοῦσαν τήν Θεϊκή Του ὑπόσταση- κατεύφευγαν σέ Αὐτόν.
Εἶναι ἐντυπωσιακό πώς τίς ἰάσεις πού ἔκανε ὁ Ἰησοῦς συνήθως τίς συνώδευε μέ δύο συμβουλές : Εἴτε «πορεύου καί μηκέτι ἁμάρτανε», εἴτε μέ ἐντολή «μηδενί εἰπεῖν τό γεγονός».
Ἄς δοῦμε τίς δύο αὐτές ὑποδείξεις τοῦ Κυρίου μας:
Ἡ πρώτη τό «μηκέτι ἁμάρτανε» μαρτυρεῖ πώς ρίζα κάθε νόσου εἶναι ἡ ἁμαρτία. Ὄχι κάποια ἁμαρτία πού ἄμεσα προηγήθηκε, ἀλλά ἡ ἁμαρτία ὡς στάση ἀπέναντι στόν Δημιουργό. Μιά τάση νά ἀπομακρυνόμαστε ἀπό Ἐκεῖνον, ἀκόμη καί νά Τόν διώχνουμε˙ νά μήν τόν θέλουμε στήν ζωή μας. Αὐτή ἡ ροπή μας, ξεκινώντας ἀπό τόν κλειστό Παράδεισο τοῦ Ἀδάμ, μᾶς συντροφεύει μόνιμα διώχνοντας τόν εὐεργέτη μας καί μαζί μέ Αὐτόν διώχνοντας καί τήν Χάρη Του. «Ἀντανελεῖς τό Πνεῦμα Σου καί ἐκλείψουσι!» ψάλλουμε στούς Ἑσπερινούς. Κόσμος χωρίς Θεό εἶναι ἄρρωστος καί καταλήγει νεκρός.
Αὐτή, ἀκριβῶς, τήν ρίζα κάθε νόσου (σωματικῆς καί πνευματικῆς) μᾶς ὑπέδειξε ὁ Χριστός στήν κορυφαία προσευχή τοῦ καθενός μας καί τῆς Ἐκκλησίας: στό «Πάτερ ἡμῶν». Ὅταν παρακαλοῦμε νά μᾶς χαρίσει τά «ὀφειλήματα», δέν περιοριζόμαστε στόν δικό μας ἁγιασμό, ἀλλά ταυτόχρονα Τοῦ ζητᾶμε νά βγάλει ἀπό μέσα μας καί τήν αἰτία κάθε νόσου: Τήν ἁμαρτία.
Ἡ δεύτερη ὑπόδειξη τοῦ Ἰησοῦ, νά μήν εἰπωθεῖ τίποτε γιά τό θαῦμα, δέν ὀφειλόταν σέ ψευδο-ταπείνωση τοῦ Ἰδίου. Δέν εἶχε τέτοιο ψεγάδι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά -ὅσο τό φτωχό μυαλό μας μπορεῖ νά κατανοήσει- στό ὅτι ὁ Χριστός δέν ἤθελε νά τόν πιστεύουν χάρις σέ θαύματα καί σημεῖα. Ἄλλωστε, τί εἶχε πεῖ σέ ἄλλη εὐκαιρία: «Αὕτη ἡ γεννεά σημεῖον ζητεῖ καί σημεῖον οὐ δοθήσεται αὐτῇ, εἰμή τό σημεῖον τοῦ Ἰωνᾶ». Δηλαδή, οἱ θεραπεῖες τοῦ Ἰησοῦ ἀπέβλεπαν στήν ἀνακούφιση τοῦ ἀνθρώπινου πόνου. Καί ταὐτόχρονα στήν ἄρση τῆς τραγικῆς ἐξάρτησης τοῦ πόνου ἀπό τήν ἁμαρτία. Τό δέ «σημεῖον τοῦ Ἰωνᾶ» ἦταν τό ἀσύλληπτο γεγονός τῆς Ἀναστάσεώς Του.
Αὐτό τό σημεῖον ἔμελλε νά ἀποτελέσει τήν βάση τῆς πίστεως ἐκείνων πού θά Τόν ἀκολουθοῦσαν στούς αἰῶνες.
Αὐτό τό σημεῖο πού μᾶς δόθηκε, Χριστιανοί μου, εἶναι ἡ βάση τῆς πίστεώς μας, ἡ ἄγκυρα τῆς ἐλπίδας μας, ἡ θεραπεία κάθε πνευματικῆς μας καί σωματικῆς νόσου.
π. Π.Μαριᾶτος