Τήν Κυριακή 13 Μαΐου 2012 στόν Κυθηραϊκό Σύνδεσμο Χώρας, περί ὥραν 7.30 μμ., ἔγινε ἡ μηνιαία Σύναξις τῆς Σχολῆς Γονέων καί Κηδεμόνων.
Ὁμιλητής ὁ Αἰδ/τος Πρωτ/ρος π. Παναγιώτης Μεγαλοκονόμος,
Θεολόγος, Ἀναπλ. Γεν. Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος
τῆς καθ' ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
μέ θέμα
Γονεῖς καί παιδιά : Μαρτύριο καί ἄθληση.
"Ἀσφαλῶς δέν εἶμαι ὁ καταλληλότερος γιά νά μιλήσω σέ μία Σχολή Γονέων ἀφοῦ οὔτε τήν ἀνάλογη ἐπιστημονική γνώση κατέχω, οὔτε τήν μακρόχρονη ἐμπειρία τοῦ γονέα ἤ τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ. Κάνω αὐτή τήν ὁμιλία ἀπό ὑπακοή καί μόνο στόν Ἐπίσκοπό μου, ὁ ὁποῖος ἤ θέλει νά δεῖ τήν πρόοδό μας ὡς μαθητῶν τῆς Σχολῆς Γονέων τῆς Μητροπόλεώς μας ἤ ἐπιθυμεῖ νά προβάλλει τήν ἀλληλοδιδακτική μέθοδο τοῦ Καποδίστρια, ὅπου οἱ μαθητές τῶν μεγαλυτέρων τάξεων ἔκαναν μαθήματα στούς μικρότερους.
Τό καλό τῆς ὑποθέσεως εἶναι ὅτι ἐπειδή μέ τή σύζυγό μου μεγαλώνουμε μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ πέντε παιδιά καί θά κριθοῦμε ἤ κρινόμαστε ἀπό τή μικρή μας κοινωνία γιά τήν ἀγωγή τους, ἄν αὐτή εἶναι καλή μπορεῖτε νά ἀκολουθήσετε αὐτά πού θά σᾶς πῶ ἀπόψε, ἐνῶ ἄν εἶναι κακή μπορεῖτε νά κάνετε τ' ἀντίθετα ἀπ' αὐτά.
Διαβάζοντας τόν τίτλο πού σᾶς ἔδωσα καί βλέποντας ὅτι μετά τό Γονεῖς καί παιδιά ὑπάρχει ἄνω καί κάτω τελεία μπορεῖ νά εἴπατε ὅτι τό μαρτύριο ἀνήκει στούς γονεῖς καί ἡ ἄθληση στά παιδιά. Θά πάρουμε ὅμως τά πράγματα μέ τή σειρά καί θά δοῦμε ποῦ θά μᾶς ὁδηγήσουν (ἄν μᾶς ὁδηγήσουν καί δέν βρεθούμε σέ ἀδιέξοδο).
Ὅλα ξεκινοῦν ἀπό τήν ἐπιθυμία δύο νέων ἀνθρώπων (ἄνδρα καί γυναίκας) νά ζήσουν μαζί νά δημιουργήσουν οἰκογένεια καί βέβαια μέ τήν ἐλπίδα νά λειτουργήσει σωστά αὐτή ἡ οἰκογένεια. Αὐτή εἶναι ἡ ὁμαλή καί παραδοσιακή πλευρά τῆς ὑπόθεσης, ὅπου μέ τήν εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας ὁ ἄνδρας καί ἡ γυναίκα γίνονται μέ τό Γάμο ἀνδρόγυνο. Σήμερα ὅμως ἔχουν ἀλλάξει τά πράγματα. Ὁ π.Βασίλειος Θερμός (παιδοψυχίατρος) σ' ἕνα ἄρθρο του ἀναφέρει : «Γιά αἰῶνες ὁ γάμος καί ἡ οἰκογένεια ἦταν συνυφασμένη μέ τή νόμιμη σεξουαλική ἱκανοποίηση. Ἀλλά αὐτή ἔχει πρό πολλοῦ ἀποσυνδεθεῖ ἀπό τό γάμο μέ τή λεγόμενη σεξουαλική ἐπανάσταση. Ἔτσι σήμερα μπορεῖ νά ἐπιδιώκεται αὐτόνομα (σεξουαλική ἱκανοποίηση) χωρίς νά ἀπαιτεῖ κἄν οἰκογένεια» καί συνεχίζει «μιά ἄλλη ἀνάγκη τήν ὁποία ἱκανοποιοῦσε καί ἱκανοποιεῖ ὁ γάμος εἶναι ἡ συντροφικότητα. Σήμερα πολλοί συνάνθρωποί μας δέν θεωροῦν ἀπαραίτητο νά συνάψουν γάμο γιά τό σκοπό αὐτό. Ἡ συντροφικότητα ἐξυπηρετεῖται, γιά ἄλλους μέν μέ περιστασιακές σχέσεις, ἐνῶ γιά ἄλλους μέ συμβίωση χωρίς γάμο, πού δέν ἀπαιτεῖ κατ' ἀνάγκην δέσμευση. Θεμελιῶδες κίνητρο τῆς συντροφικότητας ὁ ἔρωτας, ὅπως λένε μερικοί, μπορεῖ νά βρεθεῖ καί στήν ὁλοένα ἐξαπλούμενη ὁμοφυλοφιλία. Ἡ αὔξηση τοῦ ἀριθμοῦ τῶν ὁμοφυλοφίλων (σ.ο. προβάλλεται καί ἀπό τήν τηλεόραση) μειώνει τόν ἀριθμό τῶν γάμων, ἤ τείνει πρός τήν θεσμοποίηση τῶν ὁμοφυλόφιλων γάμων καί φυσικά ἡ ὑιοθεσία παιδιῶν ἀπ' αὐτούς».
Βέβαια, καί στούς φυσιολογικούς γάμους τά πράγματα δέν εἶναι ὅπως πολλές φορές ἔχει τονιστεῖ σ' αὐτή τήν αἴθουσα, πάντοτε ὁμαλά. Ἐπιγραμματικά ἀναφέρω ὅτι ἡ ἀνεργία, ἡ κακή οἰκονομική κατάσταση, ἡ εὐκολία τῆς μοιχείας πού σήμερα εἶναι πασίγνωστη (συμβάλλει καί τό διαδίκτυο σ' αὐτό) εἶναι μερικοί παράγοντες πού ἀπενεργοποιοῦν τήν οἰκογένεια, δημιουργοῦν φοβερά προβλήματα στά παιδιά καί βέβαια κάνουν τούς νέους καί τίς νέες ν' ἀποφεύγουν τό γάμο. Σ' ὅλα αὐτά πρέπει νά προστεθεῖ καί ὁ ἀτομοκεντρισμός τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου.
Λέγει χαρακτηριστικά ὁ Μητροπολίτης Σισανίου καί Σιατίστης κ.Παῦλος.
«Ὁ γάμος εἶναι ὁ μόνος χῶρος πού ἕνα κι ἕνα κάνει πάλι ἕνα. ῎Εχουμε ἕνα πρόσωπο, μία ἀντρόγυνη φύση, στά δύο αὐτά πρόσωπα. Εἴπαμε ποιό εἶναι τό καλούπι: «Μονάς ἐν τριάδι, καί τριάς ἐν μονάδι...».
»...Τί σημαίνει ᾿Ελευθερία; Σεβασμός τῆς ἑτερότητας τοῦ ἄλλου. Βρῆκες ἕναν ἄνθρωπο. Αὐτός ὁ ἄνθρωπος εἶναι κάτι ἄλλο ἀπό σένα. Πῶς αὐτό τό ὑπολογίζεις; πόσο τό ἐκτιμᾶς; Ἀκόμα περισσότερο πόσο θεωρεῖς δῶρο τοῦ Θεοῦ τήν ἑτερότητα τοῦ ἄλλου ἀνθρώπου μέ ὅ,τι χαρίσματα μά κι ἐλαττώματα ἄν ἔχει. ᾿Εάν πραγματικά ἀγαπῶ τόν ἄλλον, θέλω νά παραμείνει ἕτερος, γιατί τότε μόνο θά μπορῶ νά τόν ἀγαπῶ. ῎Αν τόν ἄλλο θέλω νά τόν ἀφομοιώσω, ἐάν θέλω νά γίνει σάν κι ἐμένα, δέν τόν ἀγαπῶ, θέλω νά ὑποτάξω τήν προσωπικότητά του. Κι αὐτό δείχνει δύο λάθη. ῞Οτι θεωρῶ τόν ἑαυτό μου κριτήριο, ἀπ' ὅποιον κι ἄν γίνεται ἡ κίνηση αὐτή, καί ὅτι δέν σέβομαι τήν ἑτερότητα τοῦ ἄλλου. ῞Οπου ὑπάρχει ἀληθινή ἐλευθερία, ὑπάρχει κι ἀληθινή ἀγάπη».
Ἡ σχέση αὐτή μέσα στήν Ἐλευθερία καί τήν Ἀγάπη ὁδηγεῖ στόν διάλογο καί τόν ἐμπλουτισμό διά τοῦ διαλόγου, ἀλλά καί τήν ἀνακαίνιση τῆς σχέσεως. Ἔτσι ὁ γάμος δέν παλιώνει ποτέ.
Τώρα ἄς ἔλθουμε στά παιδιά. Πρόκειται πραγματικά γιά μία πολύ δύσκολη σχέση. Τό τέλειο εἶναι ἀλλά ὄχι πάντα ἐφικτό ἡ σχέση, ὅπως καί τῶν συζύγων πού εἴπαμε παραπάνω, νά εἶναι σχέση Ἐλευθερίας καί Ἀγάπης. Θά χρησιμοποιήσω πάλι τά λόγια τοῦ Μητροπολίτη Παύλου : «Πολλές φορές χωρίς ἐλευθερία, στό ὄνομα τῆς ἀγάπης. Τίς περισσότερες φορές μέ τόν ἐγωϊσμό μας στή θέση τῆς ἀγάπης, εἶναι πάρα πολύ εὔκολο νά ἔρθει ἡ σύγκρουση. ᾿Αλήθεια, ὅταν μεγαλώνουμε τά παιδιά μας τί ὅραμα ἔχουμε στή ζωή μας; Μεγαλώνουμε παιδιά γιά νά ζήσουν ἐλεύθερα καί νά σταθοῦν στά πόδια τους ἤ τά «καμαρώνουμε» γιατί μᾶς ἀκοῦνε; ᾿Εάν χαιρόμαστε γιατί μᾶς ἀκοῦνε πάντα, οὐσιαστικά ἔχουμε ἀναγνωρίσει καί ἀνακηρύξει σέ ἀλάθητο τόν ἑαυτό μας, καί πιστεύουμε ὅτι ἔχουμε πάντα δίκιο, καί χαιρόμαστε πού τά παιδιά μας, μᾶς ἀκοῦνε. ᾿Ενῶ θά 'πρεπε νά ἀνησυχοῦμε ἄν μᾶς ἀκοῦνε πάντα, καί πολύ περισσότερο στό διάστημα τῆς ἐφηβείας, πού εἶναι ἡ προσπάθεια τοῦ νέου παιδιοῦ νά κατακτήσει τήν ἐλευθερία του. Θέλει τήν ἀγάπη μας, ἀλλά ὄχι μέ τή στέρηση τῆς ἐλευθερίας. Καί χωρίς ἐλευθερία δέν ὑπάρχει εὐθύνη. Κι αὐτό τό ξέρουμε καί τό βιώνουμε. Μεγαλώνουμε τά παιδιά μας γιά νά ἐξαρτῶνται διαρκῶς ἀπό μᾶς ἤ μ' ἕναν τέτοιο τρόπο πού ὅταν μᾶς φύγουν αὔριο νά μποροῦν νά σταθοῦν στά δικά τους τά πόδια;»
Ἡ σύγκρουση αὐτή δημιουργεῖ καί τό μαρτύριο. Ὅταν ἀκοῦμε μαρτύριο ἡ σκέψη μας πηγαίνει σέ ἄσχημες καί σκληρές καταστάσεις (βασανισμοί, ψυχική βία, στερήσεις, κ.ἄ.) καί ἔτσι εἶναι. Ἄν τό δοῦμε ὅμως ἀπό τήν πνευματική πλευρά, ὅπως μᾶς τό δίδαξε ὁ Κύριός μας καί οἱ ἅγιοι, μάρτυρες καί μή τῆς Ἐκκλησίας μας, γίνεται πιό ἁπαλό μέ τήν προσμονή τοῦ Παραδείσου. Τί ἔλεγαν οἱ Ἅγιοι Τεσσαράκοντα μάρτυρες «Δριμύ τό ψῦχος - γλυκύς ὁ Παράδεισος». Μόνο πού ἐδῶ δέν ξέρουμε ἄν θά γευθοῦμε Παράδεισο ἀπό τά μαρτύρια πού μᾶς κάνουν τά παιδιά μας. Νά σᾶς ἀναφέρω μερικά. Κάνουν ὅ,τι μποροῦν γιά νά ἐκθέσουν τούς γονεῖς τους εἴτε στό σχολεῖο (π.χ. πηγαίνουν ἀτιμέλητα, χωρίς νά ὀφείλεται σέ παραμέληση τῶν γονέων), εἴτε σέ δημόσιους χώρους, δέν διαβάζουν (μόνιμο πρόβλημα, μαρτύριο τῶν γονέων), χρησιμοποιοῦν βία, συμπεριφέρονται ρατσιστικά, πολλές φορές ἔχουν παραπτωματική ἕως καί παραβατική συμπεριφορά. Στίς ἐκθέσεις τους γιά τόν πατέρα ἤ τή μητέρα ἤ γενικά γιά τό σπίτι μποροῦν νά γράψουν τά πιό ἀπίθανα πράγματα πού νά σέ κάνουν νά ντρέπεσαι νά δεῖς τόν δάσκαλο, κ.ἄ. Στό σπίτι : δέν σέ ἀφήνουν νά ξεκουραστεῖς (ἐκείνη τήν ὥρα θά τραγουδήσουν, θά κουβεντιάσουν, τά μωρά θά κλάψουν πάντα τό βράδυ, κ.ἄ.). Ἀφῆστε τούς καβγάδες μέ μῖσος μεταξύ τους, ἤ τήν ἄρνηση νά βοηθήσουν στίς διάφορες ἐργασίες.
Καί βέβαια, τό μεγαλύτερο μαρτύριο τῶν γονέων εἶναι ὅταν τά παιδιά μεγαλώσουν, φύγουν ἀπό τό σπίτι καί ὁδηγηθοῦν στίς ἐξαρτήσεις, ἀλλά καί σέ διάφορες παραβατικές καταστάσεις.
Πρέπει ἐδῶ ν' ἀναφέρουμε καί νά σταθοῦμε μέ σεβασμό στίς οἰκογένειες πού ὑποφέρουν καί σηκώνουν σταυρό τίς περισσότερες φορές μέ μεγάλη ὑπομονή καί πίστη στό Θεό, πού περνοῦν πραγματικά μαρτύριο, ὅταν στό σπίτι ὑπάρχει ἄτομο μέ εἰδικές ἀνάγκες, εἴτε ἐκ γενετῆς, εἴτε γιατί ἀπέκτησε τό πρόβλημα στή διάρκεια τῆς ζωῆς του.
Ἐδῶ, ὅμως ἀρχίζει καί τό μαρτύριο τῶν παιδιῶν ἕνα μαρτύριο πού ἔχει ξεκινήσει πολλά χρόνια πρίν, ὅταν ἦταν ὑπό τήν «προστασία» τῶν γονέων καί ἐξαιτίας μιᾶς ἀρρωστημένης σχέσεως μεταξύ γονέα καί παιδιοῦ.
Ὁ φιλόλογος καί θεολόγος Κώστας Γανωτῆς ἀναφέρει
σχετικά στό βιβλίο του «Ἡ ἐξομολόγηση ἑνός
γονιοῦ» (ἐκδ.Ἀρχονταρίκι, Ἀθήνα 2008).
«Κι ὁ γονιός, πού παίρνει στὰ χέρια του ἕνα βρέφος ἀδύνατο, εὐαίσθητο καί ἀνίκανο νὰ συντηρηθεῖ, ἀναλαμβάνει ἀγῶνα, γιά νά διασώσει καὶ νὰ μεγαλώσει αὐτὸ τὸ πλάσμα, ποὺ τοῦ ἔλαχε νὰ εἶναι γονιός του. Τὸ παιδὶ ἔχει ἀτελεῖς δυνάμεις καὶ ἱκανότητες, γιὰ νὰ ἐπιζήσει, καὶ ὁ γονιὸς ἀναγκάζεται νὰ ἐπεμβαίνει καὶ νὰ ἐλέγχει μὲ τὴν πείρα του καὶ μὲ τὴν ἀγάπη του τὶς πρωτοβουλίες τοῦ παιδιοῦ του, γιὰ νὰ τοῦ μάθει τὸν τρόπο τῆς ζωῆς.
Ἔτσι οἰκοδομεῖται μέσα στὴ συνείδηση τοῦ γονιοῦ τὸ αἴσθημα τῆς ὑπεροχῆς, τῆς ἐξουσίας, ποὺ φτάνει μέχρι τὸ αἴσθημα τῆς ἰδιοκτησίας ἀκόμη ἀπέναντι στὸ παιδί του.
Συνήθως ὁ γονιὸς θεωρεῖ ὅτι τὸ παιδὶ μὲ τὴ συμπεριφορά του καὶ μὲ τὸ ὅ,τι τοῦ συμβαίνει ἀποτελεῖ προέκταση τοῦ ἑαυτοῦ του καὶ λίγο-λίγο ξεχνᾶ τὸ πρόσωπο τοῦ παιδιοῦ καὶ φαντάζεται ὅτι αὐτὸς καὶ τὸ παιδί του ἔχουν ἕνα πρόσωπο, τὸ δικό του.
Ἔτσι ἀρχίζει ὅμως καὶ τὸ μαρτύριο τοῦ παιδιοῦ, ποὺ αἰσθάνεται ἔμφυτη τὴν ἀνάγκη νὰ ἀναπτυχθεῖ σὲ ὑπεύθυνη προσωπικότητα καὶ δὲν μπορεῖ, γιατὶ δὲν τοῦ τὴν ἀναγνωρίζει ὁ γονιός του μὲ ὅλο τὸ κῦρος του».
Καί συνεχίζει λίγο πιό κάτω «Στὴ συνέχεια ὁ γονιὸς κατοχυρώνει ἠθικὰ αὐτὴ τὴν ἐξουσία μὲ τὶς θυσίες, ποὺ ἀναγκαστικὰ κάνει γιὰ τὸ παιδί. Τόσους κόπους καὶ τόσες δαπάνες ποὺ στοιχίζει τὸ παιδί, στολίζουν τὸ γονιὸ μ' ἕνα στεφάνι εὐεργέτη καὶ θύματος ἀκόμη. Ὕστερα βέβαια, ὅταν δὲν ἔχει τὴν ἀγωγὴ τοῦ χριστιανοῦ, ζητάει νὰ πληρωθεῖ γι' αὐτὲς τὶς θυσίες μὲ πλήρη ὑπακοὴ τοῦ παιδιοῦ καὶ μὲ τὴν ἐπιτυχία του στὶς κοινωνικὲς δραστηριότητες, ὥστε αὐτὴ ἡ ἐπιτυχία νὰ λογαριαστεῖ δική του. Θέλει λ.χ. τὸ παιδί του νὰ εἶναι ἔξυπνο, εὐπαρουσίαστο, νὰ ἐπιλέξει ἐπάγγελμα προσοδοφόρο, νὰ ἔχει ὄνομα, νά, νά... Κι ὅλ' αὐτὰ δύσκολο εἶναι νὰ ξεχωρίσει κανεὶς ἂν τὰ θέλει γιὰ τὸ παιδὶ καὶ ἀπὸ ἀγάπη γι' αὐτὸ ἢ ἂν θέλει μ' αὐτὰ νὰ προβάλει τὸν ἑαυτό του ὡς ἄνθρωπο, ποὺ πέτυχε στὴ ζωή του...».
»...Βέβαια ὅλ' αὐτὰ εἶναι φαινόμενα νοσηρότητας στὴ σχέση μας μὲ τὰ παιδιά μας, φαινόμενα ὅμως, πού στὰ χρόνια μας πῆραν τεράστιες διαστάσεις καὶ ἐξ αἰτίας τῆς γενικῆς ἀποστασίας τοῦ κόσμου ἀπὸ τὸ ἦθος τῆς Ἐκκλησίας καὶ λόγῳ τοῦ δραματικοῦ περιορισμοῦ τῶν γεννήσεων. Ὁ γονιός, ποὺ ἔχει ἕνα παιδί, τὸ πολὺ δυό, κι ἔχει μάλιστα ἐξοντώσει τὰ ὑπόλοιπα μὲ τοὺς γνωστοὺς τρόπους, δὲν ἔχει φώτιση Θεοῦ, γιὰ νὰ διατηρήσει ἕνα ὑγιὲς ἦθος σχετικὰ μὲ τὴν ἰδιότητά του ὡς γονέα. Ἡ γενική του συμπεριφορὰ ἐκτρέπεται καὶ δαιμονοποιεῖται.
Ὅλη αὐτὴ τὴ νοσηρότητα στὴ σχέση τῶν γονιῶν μὲ τὰ παιδιά τους τὴν βλέπει κανεὶς τόσο ἔντονη στὶς μέρες μας, ὥστε νὰ λυπᾶται τὶς οἰκογένειές μας, ποὺ ἀπὸ κυψέλες τῆς ἀγάπης καὶ τῆς χαρᾶς, ποὺ εἶναι ὁ προορισμός τους, ἔχουν καταντήσει κολαστήρια τῶν μελῶν τους».
Στό σημεῖο αὐτό ἐπιτρέψτε μου νά σᾶς διαβάσω μιά συγκλονιστική μαρτυρία...
ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΤΡΩΣΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΜΟΥ!
Χαίρετε. Ὀνομάζομαι Gianna Jessen. Εἶμαι υἱοθετημένη καί ἡ βιολογική μου μητέρα ἦταν δεκαεφτά χρονῶν, ὅταν ἀποφάσισε νά κάνει ἔκτρωση. Ἦταν τότε ἑφτάμισι μηνῶν ἔγκυος καί ὁ γιατρός τή συμβούλευσε νά κάνει αὐτό, πού ὀνομάζεται saline abortion (ἀντικατάσταση τοῦ ἀμνιακοῦ ὑγροῦ μέ ἁλατοῦχο διάλυμμα, πού καίει τό παιδί μέσα καί ἔξω). Ἔτσι ἡ μητέρα μου ἀνέμενε νά γεννήσει ἕνα... νεκρό παιδί μέσα σέ εἰκοσιτέσσερις ὧρες.
Πρός μεγάλη ἔκπληξη καί ἀμηχανία ὅλων, δέν βγῆκα νεκρή σ' αὐτό τόν κόσμο ἀλλά ζωντανή(!), στίς 6 Ἀπριλίου τοῦ 1977 σέ κλινική ἐκτρώσεων τοῦ Λός Ἄντζελες. Αὐτό δέ πού ἀποτελεῖ τέλειο συγχρονισμό τοῦ ἐρχομοῦ μου, εἶναι ὅτι ὁ μαιευτήρας πού ἐνεργοῦσε τήν ἔκτρωση ἦταν ἐκτός ὑπηρεσίας ἐκείνη τή στιγμή κι ἔτσι δέν τοῦ δόθηκε ἡ εὐκαιρία νά ὁλοκληρώσει τό σχέδιό του, πού ἦταν ὁ τερματισμός τῆς ζωῆς μου.
Τήν στιγμή αὐτή πού σᾶς μιλῶ, βρίσκομαι σ' ἕνα ὄμορφο κυβερνητικό κτίριο καί ξέρω ὅτι στήν ἐποχή πού ζοῦμε δέν εἶναι πολιτικά σωστό νά πεῖς τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ σέ μέρη σάν κι αὐτό. Τό νά Τόν φέρεις σέ τέτοιες συναντήσεις, μπορεῖ νά κάνει τούς ἄλλους νά νοιώσουν τρομακτικά ἄβολα. Ἀλλά, δέν ἐπιβίωσα γιά νά κάνω τόν καθένα νά νοιώθει ἄνετα. Ἐπιβίωσα γιά νά ἀνακατεύω τά πράγματα λίγο καί αὐτό τό ἀπολαμβάνω!
Καί ἔτσι βγῆκα ζωντανή, ὅπως ἤδη εἶπα, μετά ἀπό δεκαοκτώ ὧρες.
Ἔπρεπε νά ἤμουν τυφλή, ἔπρεπε νά ἤμουν καμένη, ἔπρεπε νά ἤμουν νεκρή. Καί δέν εἶμαι!
Ξέρετε τί ἐκπληκτική δικαίωση εἶναι τό γεγονός ὅτι ὁ μαιευτήρας πού ἔκανε τήν ἔκτρωση, ἦταν ὑποχρεωμένος νά ὑπογράψει τό πιστοποιητικό γεννήσεώς μου; Ἔτσι ἔμαθα ποῖος εἶναι. Γιά ὅσους τυχόν ὅμως ἔχουν ἀμφιβολίες, τό πιστοποιητικό γράφει: «γεννημένη κατά τή διάρκεια ἐκτρώσεως στό τελευταῖο στάδιο τῆς ἐγκυμοσύνης»... Δέ νικήσανε!... Ἔκανα μία ἔρευνα γιά τόν ἄνθρωπο αὐτόν καί οἱ κλινικές του εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἁλυσίδα κλινικῶν στίς Ἡνωμένες Πολιτεῖες, μέ μικτά ἔσοδα 70.000.000 δολάρια τό χρόνο. Διάβασα ἕνα βιβλίο του πού ἔλεγε πώς ἔχει κάνει πάνω ἀπό 1.000.000 ἐκτρώσεις καί θεωρεῖ αὐτό πάθος του. Σᾶς τά λέω αὐτά, Κυρίες καί Κύριοι, γιατί δέν ξέρω ἄν συνειδητοποιήσατε ὅτι βρισκόμαστε σέ μάχη σ' αὐτόν τόν κόσμο. Εἶναι μία μάχη μεταξύ τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου. Μέ ποιά πλευρά εἶστε;...
Ἔτσι ἡ νοσοκόμα κάλεσε ἀσθενοφόρο καί μέ μετέφεραν σέ νοσοκομεῖο. Αὐτό εἶναι πραγματικό θαῦμα, διότι συνήθιζαν τότε (μέχρι τό 2002), νά τερματίζουν τήν ζωή ἑνός ἐπιβιώσαντος βρέφους, μέ στραγγαλισμό, ἀσφυξία, νά τό ἀφήνουν νά πεθάνει ἤ νά τό πετοῦν. Τό 2002 ὁ πρόεδρος Bush ὑπέγραψε νόμο γιά νά σταματήσει αὐτή ἡ συνήθεια. Βλέπετε, παίζουμε ἐν οὐ παικτοῖς...
...Εὔχομαι νά μέ μισοῦν τήν ὥρα πού θά πεθάνω, ὥστε νά αἰσθανθῶ τόν Θεό κοντά μου καί νά αἰσθανθῶ πῶς εἶναι νά σέ μισοῦν. Καί τόν Χριστό Τόν μισοῦσαν. Καί ὄχι ὅτι ἐπιδιώκω νά μέ μισοῦν, ἀλλά ξέρω ὅτι ἤδη μέ μισοῦν γιατί κηρύττω ζωή. Καί ἡ ἀποστολή μου, κυρίες καί κύριοι, ἀνάμεσα σέ πολλά ἄλλα πράγματα, εἶναι αὐτή. Νά δώσω ἀνθρωπιά σέ μιά ἀντιπαράθεση, πού τήν ταξινομήσαμε μέ ὅλα τά ἄλλα ἀσήμαντα θέματα καί τήν βάλαμε νά περιμένει τήν σειρά της στό ράφι. Ἀφαιρέσαμε τά αἰσθήματά μας, κυρίες καί κύριοι, γίναμε σκληρότεροι. Τό θέλετε πραγματικά αὐτό; Πόσο πραγματικά ἐπιθυμεῖτε νά ρισκάρετε γιά νά πεῖτε τήν ἀλήθεια μέ ἀγάπη καί μεγαλοψυχία, νά εἶστε πρόθυμοι νά σᾶς μισοῦν;
Ἔτσι, μετά ἀπό αὐτό τοποθετήθηκα σέ ἵδρυμα ἔκτακτης φροντίδας ὅπου ἀποφάσισαν, διότι δέν τούς ἄρεσα καί πολύ.
Βλέπετε μισήθηκα ἀπό τήν στιγμή τῆς συλλήψεώς μου ἀπό τόσους πολλούς, ἀλλά καί ἀγαπήθηκα ἀπό ἀκόμα πιό πολλούς καί προπάντων ἀπό τόν Θεό. Εἶμαι κόρη Του. Δέν παίζετε μέ τό κορίτσι τοῦ Θεοῦ. Ἔχω ἕνα σημάδι στό μέτωπο, πού προειδοποιεῖ, προσέξτε νά εἶστε καλοί μαζί μου, γιατί ὁ Πατέρας μου διοικεῖ τόν κόσμο!
Μέ πῆραν λοιπόν ἀπό τό «κακό σπίτι» καί μέ πῆγαν σέ ἄλλο, ὄμορφο σπίτι. Στό σπίτι τῆς Πένυ.
Εἶπε, ὅτι τότε ἤμουν δέκα ἑπτά μηνῶν καί εἶχα διαγνωστεῖ μέ αὐτό πού ἐγώ θεωρῶ δῶρο, ἐγκεφαλική παράλυση, ἡ ὁποία δημιουργήθηκε ἀπό τήν ἔλλειψη ὀξυγόνου στόν ἐγκέφαλό μου, καθώς προσπαθοῦσα νά ἐπιβιώσω.
Τώρα εἶμαι ἀναγκασμένη νά τό πῶ αὐτό. Ἐάν ἡ ἔκτρωση εἶναι ἀποκλειστικά θέμα τῶν δικαιωμάτων τῶν γυναικῶν, τότε ποιά ἦταν τά δικά μου δικαιώματα; Πῶς δέν βρέθηκε οὔτε μία ριζοσπαστική φεμινίστρια, νά σηκωθεῖ καί νά φωνάξει γιά τήν καταπάτηση τῶν δικαιωμάτων μου τήν ἡμέρα ἐκείνη; Στ ῆ ν πραγματικότητα ἡ ζωή μου πνιγόταν στό ὄνομα τῶν δικαιωμάτων τῆς γυναίκας! Ὅταν δέ ἀκούω τό ἀηδιαστικό ἐπιχείρημα ὅτι πρέπει νά κάνουμε ἐκτρώσεις γιατί τό παιδί ἴσως γεννηθεῖ ἀνάπηρο, τότε ἡ καρδιά μου γεμίζει ἀπό τρόμο.
Ὑπάρχουν πράγματα, κυρίες καί κύριοι, τά ὁποῖα θά μπορέσετε νά μάθετε μόνο ἀπό τούς ἀδύναμους ἀνάμεσά σας. Καί ὅταν τούς πνίγετε, ἐσεῖς εἶστε αὐτοί πού χάνετε. Ὁ Θεός τούς φροντίζει, ἀλλά ἐσεῖς εἶστε αὐτοί πού θά ὑποφέρετε γιά πάντα! Καί τί ἀλαζονεία, τί ἀπόλυτη ἀλαζονεία! Καί ἔχει γίνει καθεστώς σ' αὐτό τόν κόσμο πού ζοῦμε, οἱ δυνατοί νά ἐξουσιάζουν τούς ἀδύναμους, νά ἀποφασίζουν ποιός ζεῖ καί ποιός πεθαίνει. Τί ἀλαζονεία! Δέν καταλαβαίνετε, ὅτι δέν εἴσαστε ἐσεῖς, πού κάνετε τήν καρδιά σας νά κτυπᾶ; Δέν καταλαβαίνετε ὅτι δέν κατέχετε τίποτε ἀπό ὅλη τήν ἐξουσία πού νομίζετε ὅτι κατέχετε; Εἶναι τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ πού σᾶς στηρίζει ἀκόμα καί ὅταν τόν μισεῖτε.
...Ἔτσι κοίταξαν τήν ἀγαπημένη μου Πένυ καί τῆς εἶπαν τά ... πολύ ἐνθαρρυντικά λόγια: ἡ Gianna θά εἶναι ἕνα τίποτα! Ἀλλά αὐτή τούς ἀγνόησε καί ἄρχισε νά δουλεύει μαζί μου 3 φορές τήν ἡμέρα, καί ἄρχισα νά σηκώνω τό κεφάλι μου καί μετά ἔλεγαν ἡ Gianna ποτέ δέν θά κάνει αὐτό, ποτέ δέν θά κάνει τό ἄλλο. Καί ὅμως στήν ἡλικία τῶν τρισήμισυ χρόνων ἄρχισα νά περπατῶ μέ περπατούρα καί ρθοπεδικά στηρίγματα, καί στέκομαι ἐδῶ σήμερα μπροστά σας μέ ἕνα μικρό ὀρθοπεδικό πρόβλημα, χωρίς περπατούρα καί ὀρθοπεδικά στηρίγματα. Πέφτω, μέ χάρη μερικές φορές καί μερικές ἄλλες ἄχαρα, ἐξαρτᾶται ἀπό τήν περίπτωση, ἀλλά ἐργάζομαι γιά τήν Δόξα τοῦ Θεοῦ.
Βλέπετε, κυρίες καί κύριοι, εἶμαι πιό ἀδύναμη ἀπό τούς περισσότερους ἀπό σᾶς, ἀλλά αὐτό εἶναι τό κήρυγμά μου. Πληρώνω ἕνα μικρό τίμημα γιά νά μπορῶ νά διαλαλῶ στόν κόσμο καί νά προσφέρω ἐλπίδα. Στήν παρανόησή μας γιά τό πῶς δουλεύουν τά πράγματα, παρεξηγοῦμε πόσο ὄμορφο μπορεῖ νά εἶναι τό μαρτύριο! Δέν τό προκαλῶ, ἀλλά ὅταν ἔρχεται, ὁ Θεός ἔχει τήν δυνατότητα νά κάνει καί τά πιό ἄθλια πράγματα ὄμορφα.
Ἔχω συναντήσει τήν βιολογική μου μητέρα, ἔχω συγχωρήσει τήν βιολογική μου μητέρα, εἶμαι Χριστιανή. Εἶναι πολύ ταραγμένη γυναίκα καί ἦρθε σέ μία ἐκδήλωση, πού εἶχα πρίν δύο χρόνια, χωρίς προειδοποίηση καί εἶπε: «Γειά σου, εἶμαι ἡ μητέρα σου». Αὐτή ἦταν μία πολύ δύσκολη μέρα, καί ὅμως καθώς ἀνεχόμουν ὅλα αὐτά, πιθανόν νά σκεφτεῖτε ὅτι ἤμουν τρελή, ἀλλά καθόμουν ἐκεῖ καί σκεφτόμουν: «Δέν σοῦ ἀνήκω. Ἀνήκω στόν Χριστό. Εἶμαι τό κορίτσι Του, καί εἶμαι πριγκίπισσα! Ἔτσι δέν ἔχει σημασία τί λές, ὁ θυμός σου, ἡ ταραχή σου καί ἡ ὀργή, δέν εἶναι δικά μου νά τά φυλάξω, δέν εἶναι δικά μου νά τά κρατάω, καί δέν θά τό κάνω».
Θά ἤθελα πρός στιγμήν νά μιλήσω κατ' εὐθεῖαν στούς ἄντρες πού εἶναι σέ αὐτή τήν αἴθουσα. Ἄντρες εἶστε φτιαγμένοι γιά μεγαλοσύνη. Εἶστε φτιαγμένοι γιά νά ὑψώνετε τό ἀνάστημά σας καί νά φέρεστε ἀντρίκεια. Εἶστε φτιαγμένοι γιά νά ὑπερασπίζεστε τίς γυναῖκες καί τά παιδιά. Ὄχι νά παραμερίζετε καί νά στρέφετε τό κεφάλι σας στήν ἄλλη μεριά, ὅταν γίνεται φόνος καί νά μήν κάνετε τίποτε γι' αὐτό. Δέν εἶστε φτιαγμένοι γιά νά ἐκμεταλλεύεστε ἐμᾶς τίς γυναῖκες καί μετά νά μᾶς ἀφήνετε μόνες. Εἶστε φτιαγμένοι γιά νά εἶστε εὐγενικοί καί χαριτωμένοι καί μεγάλοι καί δυνατοί καί νά στέκεστε ψηλά, διότι, ἄντρες προσέξτε με: Εἶμαι πολύ κουρασμένη γιά νά κάνω τό δικό σας καθῆκον.
Γυναῖκες, δέν εἶστε φτιαγμένες γιά κακομεταχείριση, δέν εἶστε φτιαγμένες νά κάθεστε ἀγνοῶντας τήν ἀξία καί τήν τιμή σας. Εἶστε φτιαγμένες νά ἀγωνίζεσθε γι' αὐτό σέ ὅλη σας τήν ζωή. Τώρα εἶναι ἡ εὐκαιρία σας, τώρα θά δείξετε τί ἄνθρωποι εἶστε. Ἔχω ἐμπιστοσύνη ἄντρες, ὅτι θά ἀνταποκριθεῖτε στήν πρόκληση καί θά ἀρθεῖτε στό ὕψος τῶν περιστάσεων.
Στούς πολιτικούς, πού ἀκοῦν, ἰδιαίτερα στούς ἄντρες, θά πῶ τό ἑξής: εἶστε φτιαγμένοι γιά μεγαλοσύνη καί ἀφῆστε τήν διπλωματία στήν ἄκρη. Προορισμός σας εἶναι νά ὑπερασπίζεστε ὅ,τι εἶναι σωστό καί καλό. Αὐτή ἡ νεαρή κοπέλα πού στέκεται στό βῆμα σᾶς λέει: τώρα εἶναι ἡ ὥρα σας. Τί εἴδους ἄνθρωποι θέλετε νά εἶστε, ἄνθρωποι μέ ἐμμονή στήν δική τους δόξα ἤ ἄνθρωποι μέ ἐμμονή στήν δόξα τοῦ Θεοῦ; Ἔφτασε ἡ στιγμή νά πάρετε θέση. Αὐτή εἶναι ἡ δική σας ὥρα. Ὁ Θεός θά σᾶς βοηθήσει, ὁ Θεός θά εἶναι μαζί σας. Σᾶς δίνετε ἡ εὐκαιρία νά δοξάσετε καί νά τιμήσετε τόν Θεό.
Θά τελειώσω μέ αὐτό: Μερικοί ἴσως εἶναι ἐνοχλημένοι διότι μιλῶ συνέχεια γιά τόν Θεό καί τόν Ἰησοῦ. Μά πῶς εἶναι δυνατόν νά περπατῶ στήν γῆ, ἔστω κουτσαίνοντας, καί νά μήν δίνω ὅλη μου τήν καρδιά καί τό μυαλό καί τήν ψυχή καί ὅλο μου τό εἶναι στόν Χριστό πού μοῦ ἔδωσε τήν ζωή; Ἄν λοιπόν νομίσετε ὅτι εἶμαι ἀνόητη, αὐτό θά εἶναι ἄλλο ἕνα κόσμημα στήν κορῶνα πού φορῶ. Ὅλος ὁ σκοπός τῆς ζωῆς μου εἶναι νά κάνω τόν Θεό νά χαίρεται.
Ἐλπίζω μερικά ἀπ' αὐτά πού εἶπα νά ἔχουν νόημα. Ἁπλᾶ βγῆκαν μέσα ἀπό τήν καρδιά μου. Ὁ Θεός νά σᾶς εὐλογεῖ.
(Ἀπό τό μηνιαῖο περιοδικό τοῦ Ἱ.Ναοῦ Ἁγ.Νικολάου Πευκακίων Ἀθηνῶν «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ», Τεῦχος 115, σ.37-40).
Γιά
τόν λόγο αὐτό -ἐπανέρχομαι στά λόγια τοῦ Καθηγητοῦ κ.Κων/νου Γανωτῆ «ὅταν βλέπουμε τό παιδί μας σ' ἕναν δρόμο
διαφορετικὸν ἀπ' αὐτόν, ποὺ ἐμεῖς θέλομε, πρῶτα προσευχόμαστε νὰ μὴν τό ἐγκαταλείψει
ποτὲ ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ μᾶς χαρίζει ἐμπιστοσύνη στὴν πρόνοιά του καὶ στὴν ἀγωνιστικότητα
τοῦ παιδιοῦ μας. Ὕστερα, ἂν ἔχομε μέσα μας τὴν πληροφορία ὅτι τὸ θέλει ὁ Θεός,
τότε μόνο θὰ δώσομε καὶ τὴ συμβουλή μας. Ἔτσι πρέπει νὰ κάνομε.
Ἔτσι μπαίνει μέσα στὴν οἰκογενειακή
μας ζωὴ καὶ κατὰ συνέπειαν καὶ στὴν κοινωνικὴ ὁ Θεός. Καταπαύουν οἱ ἐγωισμοὶ καὶ
οἱ συγκρούσει μεταξύ μας καὶ μὲ τὰ παιδιά μας. Ἀρχίζομε νὰ ὀνειρευόμαστε τὸ
μέλλον τῶν παιδιῶν μας ὄχι μὲ τὰ δικά μας μέτρα καὶ τὰ δικά μας ἀπωθημένα ἀλλὰ
μὲ τὴν παρεμβολὴ καὶ τὴν προσδοκία τοῦ ἀγνώστου σὲ μᾶς ἀλλὰ γνωστοῦ στὸ Θεό».
Γιά νά γίνουν αὐτά ὅμως προϋποθέτει ἄθληση πού στήν πνευματική της διάσταση λέγεται ἄσκηση. Γιά νά μάθουμε ὅμως τά παιδιά μας ν' ἀσκοῦνται πρέπει νά ἔχουμε ἀσκηθεῖ πρῶτα ἐμεῖς.
Ἡ ἄσκηση - ἄθληση χωρίζεται σέ πνευματική καί σωματική. Ἀπό τήν πλευρά μας (γονεῖς) περισσότερο χρήσιμη μέ τήν ἔννοια τῆς διδαχῆς εἶναι ἡ πνευματική. Ἐπιγραμματικά ἀναφέρω :
1. Ὑπομονή, πολλή ὑπομονή μέ τά παιδιά μας.
2. Προσοχή στίς μεταξύ τῶν γονέων συζητήσεις (πολλές φορές κριτικές) καί συμπεριφορές.
3. Ἀγάπη ἀληθινή (μέ ἐλευθερία), ὅπως τή θέσαμε στήν ἀρχή τῆς ὁμιλίας.
4. Συγχωρητικότητα μέ τούς ἄλλους∙ ἐμμέσως διδάσκει τά παιδιά μας νά μάθουν νά συγχωροῦνται μεταξύ τους καί νά συγχωροῦν.
5. Προσευχή (Θυμιάτισμα Σαββατόβραδου καί μεγάλων ἑορτῶν).
Ἡ πνευματική ἄσκηση τῶν παιδιῶν μπορεῖ νά συνοψιστεῖ στά ἑξῆς :
1. Ἐγκράτεια πού μπορεῖ νά ξεκινήσει μέ τή νηστεία (ἀρκεῖ νά μᾶς βλέπουν ὅτι νηστεύουμε χωρίς νά τούς τό ἐπιβάλλουμε) καί νά ἐξελιχθεῖ μέχρι καί στίς προγαμιαίες σχέσεις. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέγει ὅτι οἱ νέοι εὔκολα μποροῦν νά διολισθήσουν στήν ὁδό τῆς ἁμαρτίας, διότι ἔχουν ἔντονο σαρκικό πόλεμο διότι ὀργιᾶ ἡ φύσις των, ταυτοχρόνως τούς λείπει καί ἡ σύνεσις. Μία μόνο πτώση τῶν νέων σέ σοβαρό σαρκικό ἁμάρτημα θά ὁδηγήσει στή συνήθεια τοῦ κακοῦ. Ἡ ἁγνότητα διαφυλάττει τήν ἀκμαιότητα καί ἀκεραιότητα τοῦ σώματος (δέν εἶναι τυχαία ἡ σύγχρονη ἀτεκνία, ἀναβολή τῆς μητρότητας).
2. Προσευχή. Νά τά μάθουμε τά παιδιά μας νά προσεύχονται (μέ τόν ἐκκλησιασμό καί ἁπλές προσευχές ἀκόμη καί μόνο μέ τό «Πάτερ ἡμῶν»).
3. Οἱ παροχές πρός αὐτά νά εἶναι μετρημένες καί νά τά μάθουμε στήν ἐλεημοσύνη «γιά νά μήν τά καταστρέψει ἡ πανώλεθρος πλεονεξία» κατά τόν Ἱερό Χρυσόστομο. Περιουσίες πού κληρονομήθηκαν χωρίς κόπο ἐξανεμίστηκαν.
Καί τελειώνω τήν ὁμιλία μου αὐτή μέ τήν σωματική ἄσκηση. Μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί τῆς Παναγίας μας ἡ Ἱερά Μητρόπολή μας ξεκίνησε τή δημιουργία ἑνός ἀθλητικοῦ κέντρου στό Λιβάδι. Κατασκευάσθηκε ἤδη μέ τή βοήθεια πολλῶν δωρητῶν καί προσφερόντων ἐθελοντική ἐργασία καί βέβαια μέ τή γενναία συνδρομή τοῦ ἀγαπητοῦ μας συμπατριώτη ὁμογενῆ Παναγιώτη Μάγειρα τό γήπεδο ποδοσφαίρου.
Θέλουμε μ' αὐτόν τόν τρόπο τά παιδιά μας ν' ἀγαπήσουν
τόν ἀθλητισμό, διότι ὁ ἁγνός καί ὑγιής ἀθλητισμός δημιουργεῖ ὁλοκληρωμένες
προσωπικότητες καί μαθαίνει τά παιδιά ν' ἀγωνίζονται γιά νά κατακτοῦν. Ἐπιθυμοῦμε
τά παιδιά μας ν' ἀπαγκιστρωθοῦν ἀπό τό ἀλκοόλ, τά ξενύχτια καί τίς ἄλλες ἐξαρτήσεις
καί νά πηγαίνουν νά γυμνάζονται παίζοντας ταυτοχρόνως στό ἀθλητικό κέντρο τῆς
Μητροπόλεώς μας.
Δημιουργία συλλόγου καί γιά ἄλλες ἀθλητικές δραστηριότητες.
Αὐτή τή στιγμή ἔχουμε ἕναν ἄξιο προπονητή τόν κ.Πέτρο Γαλανάκη καί σέ λίγο διάστημα θά ἔχουμε κοντά μας σάν προπονητή τόν κ.Σάκη Τριφύλλη, πού διδάσκουν καί θά διδάξουν ἐκτός ἀπό τό σωστό ποδόσφαιρο καί τό σωστό ἦθος. Ὅλοι πρέπει νά βοηθήσουμε καί δέν ἐννοῶ μόνο οἰκονομικά, στό ἔργο αὐτό τῆς Μητροπόλεώς μας.
Ὁ ἐπίλογος τῆς ὁμιλίας μου συνοψίζεται στόν ἀγώνα τῆς πεταλούδας γιά τή ζωή πού μπορεῖ νά μᾶς διδάξει πώς ἡ ζωή χωρίς μαρτύριο καί ἄθληση δέν ἔχει νόημα.
ΤΟ ΔΙΔΑΓΜΑ ΜΙΑΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ
Μιά ἡμέρα, ἕνα μικρό ἄνοιγμα ἔμφανίστηκε σέ ἕνα κουκούλι, ἕνας ἄντρας κάθισε καί παρακολουθοῦσε τήν πεταλούδα γιά ὧρες καθώς πάλευε γιά νά περάσει τό σῶμα της μέσα ἀπό τήν μικρή ὀπή.
Τότε, φάνηκε σάν νά εἶχε σταματήσει κάθε προσπάθεια.
Ἔμοιαζε σάν νά εἶχε προχωρήσει ὅσο μποροῦσε καί νά μήν μποροῦσε νά πάει παραπέρα.
Τότε ὁ ἄντρας ἀποφάσισε νά βοηθήσει τήν πεταλούδα, πῆρε ἕνα ψαλίδι καί ἄνοιξε τό κουκούλι.
Ἡ πεταλούδα τότε ξεπρόβαλε εὔκολα.
Ἀλλά εἶχε ἕνα μαραμένο σῶμα καί ζαρωμένα φτερά.
Ὁ ἄντρας συνέχισε νά παρακολουθεῖ γιατί περίμενε, ἀπό στιγμή σέ στιγμή, ὅτι τά φτερά θά ἄνοιγαν, θά μεγάλωναν καί θά ἐπεκτείνονταν, ὅτι θά ἦταν ἱκανά νά στηρίξουν τό σῶμα τῆς πεταλούδας καί ὅτι θά γίνονταν γερά.
Ἡ πεταλούδα πέρασε τήν ὑπόλοιπη ζωή της περιφερόμενη ἀργά καί δύσκολα μέ τό σῶμα της μαραμένο καί τά φτερά της ζαρωμένα. Ποτέ δέν μπόρεσε νά πετάξει.
Αὐτό πού ὁ ἄντρας, μέ τήν εὐγένεια καί τήν καλή του θέληση δέν μπόρεσε νά κατανοήσει ἦταν ὅτι ὁ περιορισμός τοῦ κουκουλιοῦ καί ὁ ἀγώνας πού ἀπαιτήθηκε ἀπό τήν πεταλούδα ἦταν ὁ μόνος τρόπος γιά νά ἀναγκάσει τά ὑγρά νά κινηθοῦν ἀπό τό σῶμα τῆς πεταλούδας πρός τά φτερά της, ἔτσι ὥστε νά εἶναι ἕτοιμη νά πετάξει μόλις κατάφερνε νά ἀπελευθερωθεῖ ἀπό τό κουκούλι.
Μερικές φορές ὁ ἀγώνας εἶναι ἀκριβῶς αὐτό πού ἔχει ἀνάγκη ἠ ζωή μας.
Ἄν ὁ Θεός ἐπιτρέψει νά περάσουμε τήν ζωή μας χωρίς δυσκολίες, αὐτό θά ἔχει παραλυτική ἐπίδραση πάνω μας.
Δέν θά γινόμασταν τόσο δυνατοί ὅσο θά μπορούσαμε νά γίνουμε.
Ποτέ δέν θά γινόμασταν ἱκανοί νά "πετάξουμε".
Ζήτησα δύναμη...
Καί ὁ Θεός μοῦ ἔδωσε δυσκολίες γιά νά μέ κάνει δυνατό.
Ζήτησα σοφία...
Καί ὁ Θεός μοῦ ἔδωσε προβλήματα γιά νά λύσω. Ζήτησα εὐημερία...
Καί ὁ Θεός μοῦ ἔδωσε μυαλό καί ὑγεία γιά νά δουλέψω. Ζήτησα κουράγιο...
Καί ὁ Θεός μοῦ ἔδωσε ἐμπόδια γιά νά τά ξεπεράσω. Ζήτησα ἀγάπη...
Καί ὁ Θεός μοῦ ἔδωσε πονεμένους ἀνθρώπους γιά νά τούς βοηθήσω.
Ζήτησα χάρες...
Καί ὁ Θεός μοῦ ἔδωσε εὐκαιρίες. Δέν ἔλαβα τίποτε ἀπό ὅ,τι ζήτησα... Ὅμως ἔλαβα ὅλα ὅσα χρειαζόμουν.
Ἄν ὁ Θεός εἶχε ψυγεῖο, ἡ φωτογραφία σου θά ἦταν πάνω του.
Ἄν εἶχε πορτοφόλι, ἡ φωτογραφία σου θά ἦταν μέσα σέ αὐτό.
Σοῦ στέλνει λουλούδια κάθε Ἄνοιξη.
Σοῦ στέλνει μία Ἀνατολή κάθε πρωΐ.
Τελικά εἶναι τρελός μαζί σου!
Ὁ Θεός δέν ὑποσχέθηκε μέρες χωρίς πόνο, γέλιο χωρίς θλίψη, ἥλιο χωρίς βροχή, ἀλλά ὑποσχέθηκε δύναμη γιά κάθε μέρα, ἀνακούφιση στά δάκρια καί φῶς γιά τόν δρόμο.
(Ἀπό τό μηνιαῖο περιοδικό τοῦ Ἱ.Ναοῦ Ἁγ.Νικολάου Πευκακίων Ἀθηνῶν «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ», Τεῦχος 115, σ.44-45).