Ὁμιλητής ἦταν ὁ κ. Ξενοφῶν Σπ. Παπαχαραλάμπους,
Ὁμότιμος Καθηγητής Θεολογικῆς
Σχολῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν,
μέ θέμα
«Ἡ νέα κτίσις τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἀνακαίνισις
τοῦ κόσμου
καί τῆς ἀνθρωπότητος ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι»
Οἱ συνέπειες τῆς ἁμαρτίας τοῦ πρώτου ζεύγους ἔχουν ὀντολογική συνέπεια καί στήν κρίση καί τό ζοῦμε ἐμεῖς σήμερα, δυστυχῶς, καί τά πράγματα θά ἐπιδεινωθοῦν.
Γιά μᾶς ὑπάρχει μόνο ἡ πραγματικότητα τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ὡς δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι ὁ σαρκωμένος Σωτήρας καί Λυτρωτής τῆς ἀνθρωπότητας.
Τί σημαίνει Σάρκωσις τοῦ Λόγου, θέωσις τῆς ἀνθρώπινης φύσεως, Σταυρός - Ἀνάσταση καί Σταυραναστάσιμο Πάσχα;
Ποιό εἶναι τό Θεῖο Θέλημα; Εἶναι ἡ Σωτηρία καί ἡ θυσία τόν Μονογενοῦς Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ.
Ἡ πτώση συνιστᾶ ἔκπτωση ἀπό τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ καί ἀστοχία.
Ὁ Θεός ἔφερε τήν δημιουργία στό εἶναι καί αὐτή τή δημιουργία τή σέβεται, τήν ἀγαπᾶ, τήν ἐπαναφέρει σέ τροχιά καί δίνει στόν ἄνθρωπο τή δυνατότητα μέσα ἀπό τή σταυρική θυσία τῆς σωτηρίας.
Θάνατος εἶναι ἡ λύσις τῶν δύο στοιχείων. Ἡ κάθοδος τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ στόν Ἅδη ἔχει σωτηριολογικό χαρακτήρα γι' αὐτό ἀνιστᾶ τόν Ἀδάμ καί τήν Εὔα (ἡ κλασική παράστασις τῆς Καθόδου στόν Ἅδη). Αὐτή ἡ θεωθεῖσα ἀνθρώπινη φύσις ἀνέρχεται στούς οὐρανούς μετά τήν ἐκ νεκρῶν Ἀνάσταση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καί κάθεται ἑνωμένη ἐν τῇ ὑποστάσει τοῦ Λόγου στήν Ἁγία Τριάδα, πού συνιστᾶ τήν κορύφωση τῆς τιμῆς στό ἀνθρώπινο γένος.
Ἡ Ἐκκλησία λαμβάνει διάσταση ζῶσα καί ὁρατή μετά τήν ἐκλογή τῶν Δώδεκα καί κυρίως μετά τήν ἐπέλευσι στούς Δώδεκα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
«Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Νά πράττουν ὅμως ὅσα «ἐνετειλάμην ὑμῖν».
Στό σημεῖο αὐτό ὁ ἀξιότιμος κύριος Καθηγητής ἔκανε τή σύνδεση τῆς καινῆς κτίσης μέ τό βάπτισμα. Τί σημαίνει «μαθητεύσατε». Τό χρέος τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῆς ἀνθρωπότητας σέ ἀντιδιαστολή μέ τό κατάντημα τοῦ δυτικοῦ Χριστιανισμοῦ. Καί ἄνοιξε μία μεγάλη παρένθεση ὁ κ. Καθηγητής γιά τόν Χριστιανισμό τῆς Δύσης, ὁ ὁποῖος δέν πάει νά ἐκχριστιανίσει μή χριστιανούς, ἀλλά ἔρχεται καί λυμαίνεται τόν χῶρο τῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν, ὅπως κατά τήν μακρά περίοδο τῆς δουλείας τῶν 400 ἐτῶν μέ τούς μισσιονάριους καί ὅλους τούς ἀπεσταλμένους τοῦ Ρωμαιοκαθολισμοῦ, μέ τήν προπαγάνδα τῆς Οὐνίας, τούς μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, τούς Πεντηκοστιανούς.
Ἐπανερχόμενος ὁ κ. Καθηγητής στό «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη βαπτίζοντες εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» μᾶς εἶπε ὅτι κατά συνέπεια τό Βάπτισμα πού σημαίνει συμμετοχή στό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ καί στήν Ἀνάσταση -τριπλή κατάδυση καί ἀνάδυση- εἶναι νέα ἀναδημιουργία. « «Ὅσοι γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε».
Ἄν πιστεύουμε ὅτι πράγματι ἡ Ἀνάστασις εἶναι καινή ζωή καί ὅτι μεταβαίνουμε ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν καινή ζωή τότε δέν ἔχουμε νά φοβόμαστε τίποτα. Τό ἴδιο ἔκαναν ἄλλωστε καί ὅλα τά στίφη, ἐκατομμύρια, μυριάδες ἁγίων πού ἀψήφισαν τόν θάνατο, διότι πίστευαν ὅτι ἡ ἐδῶ ζωή εἶναι πρόσκαιρος, παροδική, ἐφήμερος «οὐκ ἔχομεν ᾦδε μένουσαν πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν». Ἐάν δέν ἐμφορεῖται κάποιος ἀπό αὐτά τά ἰδεώδη, ἀπό αὐτή τήν πίστη, τότε ἀμέσως συνθηκολογεῖ καί πάει νά σώσει τή ζωούλα του, τήν ὁποία ἤδη ἔχει χάσει!
Τό μόνο κριτήριο γιά νά κερδίσει ὁ ἄνθρωπος τή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν εἶναι ἡ ἀγάπη ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.
Συνεχίζοντας ὁ κ.Παπαχαραλάμπους μᾶς μίλησε γιά τή σχέση ἀνδρῶν - γυναικῶν ἤ τήν ἀπελευθέρωση καί εἶπε ὅτι ὅλα τά μηνύματα περί ἰσότητος - ἀδελφοσύνης τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως εἶναι μηνύματα μέσα ἀπό τό χριστιανικό μήνυμα. Ἡ γνωστή θέσις «οὐκ ἔνι ἄῤῥεν καί θῆλυ, Ἰουδαῖος ἤ Ἕλλην, βάρβαρος ἤ Σκύθης» ἀνακαινίζει καί ἀναμορφώνει τήν ἀνθρωπότητα, ἄν, φυσικά, γίνεται σεβαστή. Ποιός ἀνάγει τήν γυναίκα εἰς περιωπήν; Τήν καθιστᾶ ὁμόζυγο, σύζυγο;
Ὅσο γιά τόν γάμο προϋποθέτει τήν ἐλεύθερη βούληση τῶν προσερχομένων. Καί στή συνέχεια καί οἱ δύο ἔχουν τήν εὐθύνη δέν μένουν στίς νομικές πτυχές τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Τό μήνυμα τό χριστιανικό πού περνάει στήν οἰκογένεια εἶναι ὅτι τήν οἰκογένεια τήν συγκροτοῦν καί οἱ δύο. Δέν μπορεῖ νά λειτουργήσει ἡ οἰκογένεια μόνο μέ τόν ἕναν. Οὔτε εἶναι δυνατόν νά ὑποχωρήσει καί νά δεχθεῖ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες τόν γάμο ὁμοφυλοφίλων. Ἰσοτιμία μέν, ἀλλά καί ἰδιαιτερότητα λειτουργική.
Παράλληλα τά διαζύγια ἔχουν αὐξηθεῖ στίς μέρες μας. Γιατί χωρίζουνε; Δέν ξέρανε τά προβλήματα τά οἰκονομικά; Αὐτό σημαίνει ὅτι ὅταν κάνανε τόν γάμο δέν ἐγνώριζε ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Διαζύγια, παιδιά χωρισμένων οἰκογενειῶν, θλιβερά φαινόμενα πού θυμίζουν ὄχι ἀναγεννημένο ἄνθρωπο, ἀλλά μεταπτωτικό ἄνθρωπο, πού δέν ἔχει κἄν γνωρίσει τά χριστιανικά μηνύματα.
Συνέχισε τήν ὁμιλία του αὐτή, ὁ ἀγαπητός σέ ὅλους μας Καθηγητής, λέγοντας ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι πράγματι νέα δημιουργία. Ἡ Ἐκκλησία δέν ἔχει πολίτευμα θεοκρατικό, οὔτε ἱεροκρατικό, ἀλλά ἱεραρχικό. Τί σημαίνει αὐτό; Μέσα στήν Ἐκκλησία καθένας ἔχει τόν ἰδιαίτερο λόγο καί τήν διακονία. Ὁ Κλῆρος μέ κορυφή τόν Ἐπίσκοπο ἔχει πρωταρχικό, ἱεραρχικό ρόλο στή λειτουργία τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά δέν μπορεῖ νά τελεῖ καί νά πράττει ἐρήμην καί χωρίς τήν γνώμη τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας.
Σεβασμός στό Ἱερατεῖο, σεβασμός στόν Ἱεράρχη καί ὅταν μάλιστα εἶναι πράγματι, ὄχι τυπικά, ἀλλά οὐσιαστικά εἰς τόπον καί τύπον Χριστοῦ, εἶναι φῶς πού φέγγει εἰς ὅλους, πού ἀγωνιᾶ γιά τό πλήρωμά του καί παραμένει ἐν μέσῳ τοῦ ποιμνίου του.
Μᾶς εἶπε τέλος, ὅτι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι βρῶσις καί πόσις, ἀλλά δικαιοσύνη καί ἁγιασμός καί ἀπολύτρωσις καί δέν κερδίζεται, ὅταν ὑπολογίζεις τόν ἑαυτούλη σου, ἀλλά ὅταν κάνεις ἀγῶνα γιά νά ἐπιβάλλεις τή θέληση τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέει «Χριστῷ συνεσταύρωμαι, ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῆ δέ ἐν ἐμοί Χριστός». Αὐτή εἶναι ἡ ἀνακαίνιση στό πρόσωπο τοῦ Παύλου καί μιά τέτοια μᾶς εὐχήθηκε ὁ κ. Καθηγητής νά ἔχουμε ὅλοι καί νά γίνουμε ὅλοι σάν τά παιδιά, τά ὁποῖα εἶναι ἄκακα. Γιατί ὅταν μοιάζουμε στά παιδιά τότε εἶναι δυνατόν νά κερδίσουμε τήν Οὐράνιο Βασιλεία.
Τελειώνοντας μᾶς εὐχαρίστησε καί τόν εὐχαριστοῦμε κι ἐμεῖς θερμά γιά ἄλλη μία φορά. Γιά τόν χειμαρρώδη λόγο του, γιά τίς βαθιές γνώσεις καί κατάρτισή του τόσο στή Δογματική ὅσο καί στή Λειτουργική, γιά τό ἀληθινό βίωμα τῶν λόγων του.